Ons idee van vrijheid is het in vrijheid kunnen najagen van je eigen levensgeluk zonder anderen te slachtofferen. Dat is volgens ons het onvervreemdbare recht op leven in vrijheid en dat in de praktijk brengen. Dat we dit bewust kunnen, onderscheidt ons van het dierenrijk en is in al zijn uniekheid dan ook het beschermen waard. Het is in essentie wat we als soort zijn; gelijk en in vrijheid geboren.
De Founding Fathers van Amerika hadden dat destijds goed begrepen. In de ‘Bill of Rights’ (1791) is het eerste artikel:
Het congres zal geen wet maken die een bepaalde religie een bevoorrechte positie verschaft, of de vrije beoefening daarvan verbiedt; of de vrijheid van meningsuiting beperkt, of die van de pers; of het recht van mensen om vreedzaam te demonstreren, en een petitie aan te bieden aan de overheid om grieven op te lossen.
Professor Andreas Kinneging schrijft in zijn laatste boek (Hercules op de Tweesprong, pag. 28) treffend over de drie fundamentele vrijheden voor een pluralistische en respectvolle samenleving. Waar de Amerikanen dat in het eerste amendement van de grondwet hebben staan, is dat in onze grondwet verspreid en onder voorwaarden van wet beschreven (grondwetsartikelen 6, 7, 8 en 9). De openbare orde en de nationale veiligheid (gezondheid) zijn bij wet geregeld, waardoor ‘de overheid’ zichzelf heeft gelegitimeerd om inbreuk te mogen maken op de fundamentele vrijheden. Ons onvervreemdbare recht wordt zo dus aangetast. De gronden waarop die legitimatie van deze overheid in actie mag worden omgezet is onder waarheidsvinding onderhavig. Daarmee (die waarheidsvinding) gaat het nogal eens (opzettelijk) fout, zo hebben we recent nog ondervonden.
Dat idee van de fundamentele vrijheden is op te delen in drie onderdelen, namelijk:
- Vrijheid van religie (levensbeschouwing, levensinrichting of overtuiging)
- Vrijheid van spreken en schrijven (denken)
- Vrijheid van vereniging en vergadering (samen komen)
De drie fundamentele vrijheden zijn direct met elkaar verbonden. Je kunt er niet even één weghalen. Dan tast je direct de menswaardigheid in heel z’n bestaan aan en is er geen mogelijkheid meer om je eigen geluk (of groepsgeluk) in al je vrijheid na te jagen. Er is immers een fundamentele voorwaarde van vrijheid verloren gegaan.
Door de fundamentele vrijheden werkelijk als uitgangspunt te nemen kun je het oneens zijn met elkaar en toch in vrede met elkaar samen leven. Onenigheid zal er altijd zijn. Het komt en het gaat. Net als waarheid. Het hoort bij het leven. Daarom zijn er internationale verdragen die de drie fundamentele vrijheden als oorsprong in zich meedragen. Het is de essentie van het wereldwijd bekende ‘rule of law’ principe. Dit principe maakt het leven en laten leven mogelijk. De bedoeling of de geest die daaraan ten grondslag ligt middels de drie fundamentele vrijheden, voorkomen oorlog en dictatuur. Dat is het idee. Hoe mooi!
Je mag wel stellen dat de mens een bijzonder organisme is. Wij hebben de mogelijkheid om ergens in te geloven, een plan te maken en dat naar eigen inzicht vorm te geven en we zijn ons bewust van onze sterfelijkheid. Dat zorgt tegelijkertijd voor nogal wat onenigheid en dus wrijving. Als we ons aan de drie fundamentele vrijheden houden, dan is er af en toe wat onvrede, maar kan men binnen de eigen opvattingen verder op jacht naar het eigen levensgeluk en daarvoor de complete eigen verantwoordelijkheid nemen. Of men dat nu alleen wil doen of in een groep, zolang de vrijwilligheid is gewaarborgd en men anderen geen schade toebrengt, is alles mogelijk. Laat het z’n gang gaan. Dat idee. De grenzen van het (eigen) geluk mogen worden onderzocht, nietwaar?
Het punt is dat ons dit niet wordt geleerd. We krijgen die zoektocht naar het eigen levensgeluk en de grenzen die daarbij horen niet met de paplepel ingegoten, terwijl de fundamentele waarden als geluk, liefde, vrede, vrijheid, respect er direct mee verbonden zijn, zodat we een zo vreugdevol mogelijk leven kunnen leiden, waarin we elkaar steunen, respecteren en elkaar bijstaan als het even tegen zit. Oorlog kan dan niet ontstaan. Creativiteit zal floreren en armoede zal verdwijnen. Het is heel simpel, in theorie.
In de praktijk zijn daar wijze en oprechte mensen voor nodig die hier sturing aan geven en conflicten op tijd kunnen corrigeren, zoals de functie van een rechter dat kan zijn. Als er mensen zijn die de realiteitszin verliezen, niet meer aan waarheidsvinding doen, dan is het een must om in te grijpen, zodat anderen geen schade wordt aangedaan. Niet iedereen kan alles overzien in de zoektocht naar dat levensgeluk. Zo intelligent zijn we gewoon (nog) niet. Sterker nog, niemand kan dat overzien, daarom is er moed voor nodig om het leven zo goed mogelijk te leven, in alle eerlijkheid naar jezelf en anderen.
Er schuilt een diepe onzekerheid in het leven zelf. Het dierenrijk ervaart die niet, zoals wij die ervaren, omdat we nu eenmaal de capaciteit hebben om naar het verleden, het heden en de toekomst te kunnen kijken en we daar onze conclusies uit trekken. Dat is nu eenmaal het proces van gewaar worden en tot bewustzijn komen. Het is een gave en een gevaar in één. Immers, welke conclusies trek je en welk gedrag koppel je er aan? Daarom is feitentaal (Parsé Syntax Grammar) zo belangrijk. Het dwingt iedereen tot het nadenken over de eigen wil, de intentie van handelen en dat wat waarheid is voor hem of haar. Het stimuleert het proces van waarheidsvinding voor iedereen. Een mooie paplepel, lijkt mij.
Er optimaal naar streven kan, als we ervoor kiezen. Het huidige besturingssysteem ‘de wetmatigheid van bestuur’ (ook wel het legaliteitsbeginsel genoemd), ondersteunt een dergelijke visie en samenleving niet. Het lijkt wellicht wel zo te zijn, maar dat is wishful thinking. Ons besturingsmodel is op andere waarden gebaseerd. Die waarden zijn op basis van economische gronden en het behoud van de macht van enkelen, vorm gegeven. Denk aan gronden als beheersbaarheid van de populatie, het nationaal binnenlands bruto product en het in stand houden van de Staat der Nederlanden als economische macht (met diens instituten en netwerken) in de staatsvorm van een monarchie, zodat de controle op die belangrijke onderdelen voor de economie kan plaatsvinden en mensen zich er aan zullen onderwerpen. Het geweldsmonopolie van deze overheid zorgt er wel voor dat ‘de burger’ in het gareel blijft en het economisch model volgt, dat nogal een ideologisch karakter kan hebben. De creativiteit en innovatiekracht worden daardoor afgekocht en/of ‘dood geslagen’. Zij die buiten de lijntjes van de afgesproken paden kleuren, mogen niet (meer) meedoen. De moderne slavernij is daarmee een feit.
Het sausje van de rechtsstatelijke democratie wordt net zo lang gerespecteerd en getolereerd als dat de economische plannen van de regeerders dat uitkomt. Daar is een hele poppenkast voor opgetuigd, die we Prinsjesdag noemen, waar de Miljoenennota een vast onderdeel van is en waar de zittende regering uitvoering aan moet geven. De Troonrede, het spel van de Tweede en Eerste Kamer, is feitelijk niet meer dan een toneelstuk voor het volk om de goede moed er met z’n allen in te houden en te doen wat er van het volk wordt gevraagd. De handhaving op de gemaakte wetten doet de rest.
Bestaanszekerheid is altijd het basisthema. In tijden van luxe kunnen andere thema’s een hoofdrol spelen, maar dat zal altijd een tijdelijk karakter hebben. We hebben het begrip ‘bestaanszekerheid’ de afgelopen week als een mantra terug zien keren in de politiek en vooral; de media. En dat is niet voor niets. We moeten allemaal heel veel gaan betalen, want anders … let op de angst die weer wordt opgeroepen. Het is de angst in al z’n verscheidenheid die mensen mee laat doen, waardoor mensen hun onvervreemdbare rechten, zoals het in vrijheid najagen van hun eigen levensgeluk, hup, zo overboord gooien.
De zittende macht zal dit nooit toegeven, dus moeten we wel van onder af – aan het werk. Het moet en kan namelijk anders. Nu alleen de politieke wil nog even zover krijgen. En aangezien politiek als synoniemen ‘sluw’ en ‘listig’ in zich draagt, is achterbaks gedrag onderdeel van de politieke arena. Dan zijn de mensen die daarin werken steeds bezig met zichzelf of de politieke achterban om meer macht te kunnen vergaren, zodat ze hun standpunten, hun overtuigingen (religie) kunnen standaardiseren in de maatschappij. Hier zie je duidelijk hoe ook een democratische rechtsstaat disfunctioneert als er geen controle meer op de oorsprong van de rechtsstatelijkheid is. Hoe de zoektocht naar waarheid wordt afgeknepen, omdat de ideologie van een groep de fundamentele vrijheden niet respecteert. Dan krijg je zaken als een gezondheidsideologie, klimaatideologie, stikstofgekte en wokeisme in een dictatoriale vorm. Het dictaat van de ideologie is sektarisch; meedoen of gij wordt gedemoniseerd en buitengesloten. Waarheidsvinding gaat als eerste overboord. Censuur is in zo’n geval een feit. Herkenbaar?
Politici zijn nooit gericht op correctheid en oprechtheid, maar altijd verbonden aan een ‘politiek doel’ en dat kan van alles zijn, zoals bijvoorbeeld de klimaatideologie. Alles wordt uit de kast gehaald om dat politieke doel te realiseren. Frans Timmermans (de klimaatpaus) zei het op het klimaatthema onlangs zelf nog; het doel heiligt de middelen. Oftewel; FUCK waarheidsvinding, fuck de correctheid en oprechtheid van de middelen en het doel, als we maar gedaan krijgen wat de voorgeschreven ideologie ons voor schrijft. Het is tevens een dikke middelvinger jegens de ambtseed. En zo wordt men slaaf van hun eigen geloof en moet iedereen daarin mee. Ook dat nog. Dan tolereert men geen tegengeluiden meer. Er is maar één waarheid. Zodoende is censuur onvermijdelijk. De fundamentele vrijheid van spreken en schrijven (denken) wordt aan banden gelegd. De opmaat naar weer een dictatuur is begonnen en men vindt dat onder het mom van de eigen ideologie nog prima ook!
Dat is geen fijn idee en het schiet in onze evolutionaire ontwikkeling ook geen millimeter op. Technische ontwikkelingen kunnen handig zijn, maar worden we er als mens en mensheid beter van? Worden we er gelukkiger door? Tegenhouden doen we het niet. Dat is een lastig spanningsveld.
Je ziet wekelijks in de media welke middelen uit de kast worden gehaald om de ideologische doelen van de huidige politiek in de massa te pompen. Men speelt vals met modellen en statistieken. Die achterbaksheid wordt zichtbaar voor de mensen met een neutrale, realistische en kritische kijk op de zaak. Mijn moeder had het altijd over ‘ze achter de elleboog hebben’, als ze iemand niet mocht, omdat die achterbaks gedrag vertoonde (onbetrouwbaar was). En ze had daar altijd gelijk in, zo kwam ik gaandeweg mijn leven achter.
Het is mooi om dat mee te krijgen in een opvoeding. Die paplepel zorgt er vandaag de dag voor dat ik slecht tegen achterbaksheid kan en het van mijlen ver ruik en proef tegelijk. Ik heb me de afgelopen jaren dan ook op zitten vreten als bepaalde figuren in de politieke arena in de media weer iets verkondigden, wat duidelijk vals was en waar de achterbaksheid vanaf droop. Het ging en gaat niet om waarheidsvinding, maar om het doordrukken van een eigen- of groepsagenda, om een eigen- of groepsbelang. De mensen die dat doen zijn zeer onbetrouwbaar en gevaarlijk. Politiek = onbetrouwbaar. Daar zit het fundamentele probleem natuurlijk. Het begint altijd bij de mensen die een bepalende rol spelen, voor of achter de schermen. De paplepel van de drie fundamentele vrijheden, of liever, het in vrijheid kunnen najagen van het eigen levensgeluk, ontbreekt. Het geluk wordt buiten hen zelf gezocht en dat gaat zelfs zo ver dat men de fundamentele vrijheden van zichzelf en anderen op het spel zet. Waarheidsvinding is er niet meer bij. De leugen en dus de willekeur regeert. Dat is een pijnlijke constatering. Maar die moeten we maken.
Het is aan één ieder om achter de 3 fundamentele basisprincipes van onze vrijheid te gaan staan en de rug recht te houden. Je kunt daarin niet schipperen met allerlei begrippen en relativeringen die het gemoed tot kalmte brengen. Neen. Liegen is liegen. Bedriegen is bedriegen en manipuleren is manipuleren. Allemaal achterbaks, vals en verraderlijk gedrag, waar we geen enkel compromis in mogen tolereren, als je voor correctheid en oprechtheid bent. Of beter, als je een betere wereld voor jezelf en anderen wilt. De essentie om dat voor elkaar te krijgen is gelegen in het begrip VERTROUWEN. En dat vertrouwen werkt alleen als je steeds met elkaar het proces van waarheidsvinding blijft aangaan en er op een respectvolle en wijze manier mee omgaat. Correct, transparant en altijd met de uitnodiging naar de ander om het te mogen verbeteren.
Het was me weer een genoegen. Laat ons weten wat je van dit blogartikel vindt? Dat stellen we zeer op prijs. Ook ik/wij ben/zijn onderworpen aan het proces van waarheidsvinding.
Op jouw vrijheid!
: Erik.
P.S. Wil je direct iets doen, kijk dan eens naar de optie van onze soevereiniteitsverklaring. Je neemt dan het heft in eigen handen. Jij bepaalt. Niemand anders. Je moet daar wel voor gaan staan. Van ons krijg je steun om je staande te houden. Wie weet tot ziens!
P.P.S. Zaterdag 11 november kun je ons ontmoeten in Rotterdam. Als je daarbij wilt zijn, stuur dan een mailtje naar: contact@veiligenvrij.nl, dan sturen we je de details toe. Er zijn inmiddels 30 aanmeldingen. 50 is het maximum.
