Waar zullen we beginnen ….. Ah … bij het begin.
Ouverture: Disclaimer:
We zullen ongezouten onze mening geven op de Blackbox.tv uitzending van dinsdag 2 mei 2023. We zullen daardoor vast op tenen gaan staan. Het zout komt van de tranen. En dat heeft zo zijn redenen. Enerzijds geldt, wie niet luisteren wil moet voelen. Anderzijds is te bedenken dat duidingen van woorden verschillen afhankelijk van de politieke geaardheid van het beestje. Er is altijd de mogelijkheid om te leren van fouten door op z’n minst open te staan voor nieuwe informatie. Dat heet STOP &: CORRECTIE. Dat zien we de heren juristen in de video helaas niet doen. Het mag dan qua insteek wel zo lijken, maar aan de houding en wat gezegd wordt is duidelijk te zien dat men daar wel erg vooringenomen zit. Dat vinden we jammer. We zien dat als een gemiste kans, want alleen samen komen we hier uit, nietwaar? ;-).
Onze reactie zal eerst de structuur van het gesprek analyseren, dan de rollen van de 3 heren in deze productie, waarna we de juridische details verder zullen uitwerken.
Zoals geldt voor elke (juridische) kwestie, je loopt met je neus tegen de muur, én pas daarna kom je met die vraag bij een (juridisch) adviseur. De pijn zit daar waarmee je tegen de muur gelopen bent. De pijnlijke plek, ja, die wil je uiteraard opgelost hebben. Hoe kom je van de gevolgen af? Dan moet eerst naar de oorzaak worden gekeken. De oorzaak zit elders dan de geschonden neus. De mens kijkt naar zijn neus, de pijnlijke plek, de adviseur moet verder kijken dan jouw neus en de lengte ervan. Dat geldt voor juridische zaken, voor de dokter (dat hebben we gezien aan de covid-hoax), voor een bestuurder van een auto, voor eigenlijk elke zaak. Oorzaak en gevolg zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
De video is een lange zit van meer dan 2 uur lang. Onze reactie zal dan ook niet de kortste zijn die we ooit hebben geschreven, maar naar onze mening, wel een van de leerzaamste. Dus, neem plaats in de comfortabele stoel van dit theater, en knabbel gerust aan de popcorn.
1e BEDRIJF: STRUCTURA:
De bedoeling van de makers van het programma lijkt logisch te zijn geweest: Neem een viertal video fragmenten met stellingen uit de mond van Karen Hamakers, de ghostwriter van het boek van Michael van Leeuwen: „Ken uw recht“, en houd dan een levendige discussie omtrent de daarin gemaakte claims.
Simpel, recht toe recht aan, kind kan de was doen, toch?
Wat is de oorzaak dat iemand een boek als dit schrijft? Wat moet het boek doen? Wat is de bedoeling van het boek? „Interessant, Michael, maar vertel eens: welk RECHT denk jij dat wij als lezers niet kennen? En waarop baseer je dat? Je hebt al 20 jaar dit in onderzoek. Welke successen ken je met je aanpak“?
En met deze insteek had Pasquino een mooie basis kunnen leggen om de was te doen. Want het perspectief waarmee naar het gebouw van wetten en regels wordt gekeken is van belang. Wordt er van boven naar beneden gekeken, of van beneden naar boven?
Akte 2: Praeoccupatio:
De vraag kan worden gesteld: „Maakt dat wat uit“? Jazeker. Een eenvoudige lezing van de eerste artikelen van de grondwet maken dat al duidelijk:
- Ja, je hebt onaantastbaarheid van het lichaam, tenzij uit de wet het tegendeel blijkt;
- Ja, je mag je vrij verenigen, tenzij de openbare orde zich daartegen verzet.
- Ja, je hebt vrijheid van meningsuiting, tenzij uit de wet het tegendeel blijkt.
Deze teneur zie je ook in het UVRM, EVRM, ICCPR. Deze „slag om de arm“ noemen ze in het Engels gezegd: „a wide margin of appreciation“. Maar, bekijken we de UVRM en ICCPR samen dan blijkt dat geen enkele wet mag ten doel hebben een recht te nietigen.
En dan zeggen de bestuurders, uiteraard: „Wij hebben dat doel echt niet, hoor“. Dan wordt er iets gezegd over beginselen als: doelmatigheid, effectiviteit en subsidiariteit.
Echt niet?
Lees mee en huiver:
„Het legaliteitsbeginsel is hier van groot belang aangezien belastingen als een inbreuk op het eigendomsrecht kunnen worden beschouwd.“[1]
KAN worden beschouwd?
Hoe zei Ron Paul dat? „Do not steal, the government hates competition“[2].
Wanneer je dit genoemde artikel leest op de site: „nederlandrechtsstaat.nl“ wordt het als een gegeven genomen dat dit soort van schending van het recht helemaal in orde is zolang het maar „uit de wet, regelgeving en beleidsnota’s volgt“! Uiteraard is er soms een aandachtspunt op het gebied van „rechtszekerheid“ en „behoorlijk bestuur“. Maar dat kan dan in een wet, regel of beleidsnota worden ondervangen. Althans dat denken de administrateurs.
De principiële vraag wordt echter niet gesteld noch beantwoord. Wel wordt verwezen naar een zogenaamd een utilitarisch argument (gebruiksargument) in de inleiding van dat artikel:
„Een van de voornaamste redenen van de vorsten in de Middeleeuwen om een standen of statenvergadering bijeen te roepen was het gebrek aan regelmatige en voldoende inkomsten. De noodzaak om de instemming van afgevaardigden van de bevolking te vragen voor het opleggen van belastingen[..]“[3][4].
Er wordt met geen woord gerept omtrent de rechtsbasis (de jure) waarop dit plaatsvindt. Graaf je ietsje dieper in de geschiedenis dan blijkt steeds dat de basis heel gewoon een kwestie is van: „Ik ben machtiger dan jij en heb meer idioten[5] die voor geld jouw rechten schenden“ (de facto). Dát is de basis van de wet, ongeacht hoe de totstandkoming van een specifieke wet dan ook plaatsvindt en welke legitimatie saus erover wordt gegoten. Het maakt dus niet uit of het democratisch, despotisch, absolutistisch tot stand komt, of dat het een gevolg is van ordinaire verovering dat steevast of roof of tribuut tot gevolg heeft. Er is steevast sprake van eigenmachtiging onder de noemer van het geweld, of het geweldsmonopolie.
Dit was dus ook één van de oorzaken van de grieven die leidde tot de onafhankelijkheidsverklaring[6] van het jaar 1581 door de 7 Provinciën. Hier te lande vond men toen dat vreemden aanstellen tot rechter een schending was van recht, en de tienden penning de druppel was die de spreekwoordelijke emmer deed overlopen.
Dus er wordt een utilitarisch argument gebruikt. Dit komt neer op: „Zo is het nu eenmaal“. „That’s the way, of the world“ – zongen de mannen van Earth, Wind and Fire. Of, in de termen van de „democratische rechtsstaat“: „Zo hebben we het nu eenmaal met elkaar afgesproken“. Het is slikken….
Maar dit laat het basis principe onverlet: de inbreuk op eigendomsrechten. Het is goed om hier bij stil te staan. Laat dit goed inzinken. De inbreuk op de allodiale eigendomsrechten wordt vergoelijkt door een gebruiksargument: „de rover rooft omdat hij honger heeft“[7]. En daarmee, d.w.z. het eigendomsrecht met de allodiale titel op en van jezelf, dáár had het gesprek mee moeten beginnen. Zonder die basis is de rest nutteloos en oeverloos, verzandend in de zandbak van: „Zo is het nu eenmaal“. Het is in de basis een oud vraagstuk: „Recht versus wet“. We komen er nog op terug.
Akte 3: Scaenae:
En dan is er het formaat van de 4 scènes. Elke scene bevat dermate diepgaande vragen en antwoorden dat het op voorhand al een uitdaging is dit in 2,5 uur behandeld te krijgen. Een rechtenstudie duurt op zijn minst 4 jaar, en dan wordt degene die er doorheen komt nog in een jarenlange stage geduwd en begeleid. Hoezo dus een half uurtje per onderwerp?
Het wetssyteem in Nederland is complex juist omdat onrechtmatige uitgangspunten bepalend zijn voor wat de wet uiteindelijk wordt, nog afgezien van hoe de wet wordt toegepast. Denk hierbij aan het ontstaan van politieke verenigingen die dan gezamenlijk invloed uitoefenen op het bestuur. Daar is geen echte voorziening gemaakt in het bestel, het hoe. En dat betekent dat „volksvertegenwoordigers“ alleen o.b.v. voorkeurstemmen enigszins het idee kunnen hebben dat ze het label volksvertegenwoordiger hebben in de feitelijke zin. En zelfs als ze dat hebben, en met voorkeurstemmen in de 2e Kamer komen, dan hebben ze geen idee wie de groep is de ze vertegenwoordigen want de stemming is geheim. De rest van de 2e Kamer bewoners zijn „partijvertegenwoordigers“ of zogenaamde: „VIA‘s: volks-vertegenwoordigers in naam alleen“. Er is door het „hoe“ een geheel andere politieke dynamiek ontstaan. Dit is slechts één voorbeeld. Er zijn legio!
De conclusie is dus dat dit punt van organisatie door middel van vereniging een veel te groot onderwerp is, en het had in een passende structuur moeten worden geplaatst. En met 4 van zulke onderwerpen, had dit prima in verschillende afleveringen gepast. Alsdan kan er pas echt een te volgen discussie gehouden worden.
Door te kiezen voor het uitgevoerde formaat, is er slechts de polarisatie, de irritatie en de splijtzwammerij als de beeldvorming. Een janboel, dus. De wokisten van deze wereld hadden geen betere klus kunnen klaren.
Pasquino heeft zowel zichzelf, als de andere deelnemers, en ons als kijker niet echt een dienst bewezen, ondanks zijn pogingen het gesprek weer in een bepaalde werkbare richting te duwen.
We zijn beter af om zelf het boek te lezen en onze eigen conclusies te trekken, en, daar waar nodig, een benodigde advocaat eens goed aan de tand te voelen. Indien je doel was om iets te leren, dan was dat 2.5 uur verloren tijd. Kwam je voor de poppenkast, dan heb je een geweldige tijd gehad.
2e BEDRIJF: Theatro Neuropastum:
Pars primus: Pasquino:
Toen we de hele video hadden bekeken en reflecteerden op wat we gezien hadden, ontkwamen we niet aan een ironische opmerking:
„Het pratende standbeeld was bedoeld als eerbetoon aan de snelle humor en slimme antwoorden van een arme kleermaker. Bij deze Pasquino echter, bij gebrek aan de humor en de snelle intellectuele antwoorden, verbleef de droefenis en armoed“[8].
Evenwel had het een doel.
Laten we eens kijken naar wat de „habbenings“ waren:
Eerst worden we verlekkerd met een inleiding die dermate lang is, dat je eigenlijk al vergeet wat het doel van de bijeenkomst is. Dan duikt Pasquino middenin een clip die elke basis en relatie met de kijker mist, en ons middenin een discussie zonder kant en wal brengt, om vervolgens zijn deel te doen aan de verwarring door te blijven hameren op: „Ik snap het niet“, „Wat heb ik er nu concreet aan“, „De STAAT is net een carnavalsvereniging, en dan? Wat kan ik dan? Geen belasting meer betalen“?
En dit wordt gedaan door Pasquino die, op de momenten dat Michael even ademhaalt om zijn gedachten bij elkaar te brengen, inbreekt en de spreekwoordelijke Langspeelplaat met de hangende naald blijft spelen. Hij is zelfs zo onthecht van zijn aanwezigen dat hij veronderstelt dat Michael het wel met hem eens zal zijn op een punt, waar juist GEEN overeenstemming is. Daarom zit Michael er!
Door heel slim om te gaan met de leiding uit handen geven en in handen nemen, stuivertje wisselen tussen gespreksleider, leerling, deelnemer aan het gesprek, speelt hij in op de beeldvorming dat we hier te maken hebben met een grijze hippie die een joint te veel gerookt heeft; een meelij wekkende wappie.
En dan nog iets. Terwijl Karen Hamaker er niet is, wordt niet Michael het woord gegeven iets over zijn boek te zeggen en gracieus toegestaan bij het begin te beginnen, maar wordt van een niet aanwezige gebruik gemaakt om het commentaar van Pols en Wisse op het spoor van de afbraak te zetten. Michael wordt daarmee verantwoordelijk gesteld voor de conclusies die mensen mogelijk trekken en de gevolgen die het handelen op die conclusies kan hebben. Uiteraard, dit alles blijft lekker zweverig boven de markt hangen, zonder duidelijke voorbeelden of controleerbare verhalen uit het echte leven.
Waarlijk, heel vernuftig. Wat dat aangaat: Chapéau, Pasquino! Michael was al geknipt en geschoren nog voor dat het gesprek werkelijk was begonnen!
Pars secundus: Wisse:
Stoer, stuurs en alwetend. Maar wat was nou zijn argument? O ja: wanneer je de methode van Michael gebruikt dan klink je voor de rechter alsof je Chinees spreekt. En later veranderde hij van mening: alsof je Spaans spreekt.
Heerlijk wanneer je dit kunt zeggen. Maar wat doet hij hier? Wel op een slimme manier probeert hij de bladzijde omtrent de natte handtekening te diskwalificeren in relatie tot het hoofdstuk over de digitale handtekening ALSOF het tegenstrijdigheden zijn.
Hier zie je dus exact het perspectief verschil: kijk je van boven naar beneden of andersom; kijk je van voor naar achteren of andersom. Wisse kijkt dus andersom en zit dus gevangen in een ogenschijnlijk paradigma.
Echter, hij maakt zich schuldig aan hetgeen hij Michael van beticht. Eerst was het Chinees en nu ineens Spaans! Het zal vast aan de Quezada gelegen hebben. En daarnaast, bestaat er zoiets als Dè Rechter? Ja, als functie wel, ja. Maar in de zin van de man of vrouw die de rol van rechter moet spelen? Of is er daar sprake van een zekere diversiteit en niveaus van wil om de burger, die zich wil verdedigen tegen aanspraken onder de wet die inbreuk maken op zijn eigendomsrechten, te begrijpen?
De rol van Wisse was dus de aanvaller. En direct, van meet af aan pakte hij groots uit. Hij had 9 punten op een papiertje geschreven, en zwaaide en citeerde met verve uit eigen werk. Met felle kleuren werd ons een gastmaal voorgezet overgoten met sprookjessaus verrijkt met de haar- en huidschilfers van Wisse zijn schouder, terwijl hij blikken van verstandhouding met Pasquino wisselt. Was het toch de Quesada!
De man was zo in zijn element! Hij had niet eens het lef in zijn donder om een simpele vraag te beantwoorden: „Zijn wij allen vrij en gelijkelijk in rechten geboren“? Nukkig verborg hij zich achter zijn armen en hulde zich in afstandelijk stilzwijgen. Dat zal me een nummer zijn in de rechtszaal! Die kan je om een boodschap sturen!
Het laat zien hoe krachtig perspectief is. Kijk je vanuit het vrijheidsideaal of kijk je vanuit de details naar alle regeltjes en zie je door de bomen het bos niet meer[9].
Wisse’s argument dat een boek toetsbaar is aan wetboeken en jurisprudentie is logisch en correct. De wijze waarop hij dat dan doet, le ton qui fait la musique, dat is de stijl van een „attack dog“. En dat leent zich niet voor een goed gesprek met een uitwisseling van intellectuele standpunten.
Er zit echter een makke aan zijn visie. Jurisprudentie komt tot stand omdat in zaken een partij een andere visie weergeeft die logisch, samenhangend, doorslaggevend is. Dat noemen ze dan: „de rechter ging erin mee“. Of „die en die rechter is door het Gerechtshof of door de Hoge Raad terug gefloten in een zaak in beroep of cassatie“. Dat kan alleen wanneer meningen verschillen. Dat kan alleen wanneer jurisprudentie niet het eind-antwoord is maar een voorlopig antwoord. Een antwoord dat gebaseerd is op mensen die werken op basis van dezelfde deformatie: „het volgt uit de wet“.
Hierbij tekenen we wel een aantal punten aan, dat er nog een paar ontsnappingsclausules zijn: Mensenrechten verdragen, opvattingen in het rechtsverkeer en gewoonte.
Mensenrechten, vast gelegd in afspraken zoals internationale verdragen, staan achteraan in de afweging van een rechter, wanneer het gaat om het creëren van jurisprudentie. De Covid-zaken die door Pols gevoerd zijn tonen dat mooi aan. De beruchte „wide margin of appreciation“ wil dus zeggen dat de STAAT een behoorlijke ruimte krijgt om de boel naar zijn hand te zetten en mensenrechten over lange tijd te schenden, als dat zo uitkomt. Dan blijkt dat rechters dus voor het STAATSbelang gaan i.p.v. het belang van mensen. Dus, in „Kort Gedingen“ krijgt de administrateur het voordeel, welke „prima facie“ twijfel er ook is, omdat het STAATSbelang dat vordert, „tenzij uit de wet anders blijkt“. Gewoonte of opvattingen in het rechtsverkeer zijn meer een algemene noemer waar de rechter nog een dekking heeft om op specifieke punten zijn mening erdoor te drukken.
De wet is niet eenduidig, en jurisprudentie verandert ook met de tijd en goede argumenten. Dus waarvoor wordt deze „toetssteen“ van wet en jurisprudentie dan als een objectieve methode neergezet? Omdat het wetssysteem zo werkt in Nederland? Hoe kijk je dus?
In plaats van zijn twijfel in het wel en wee van de huidige tijd in te bedden, heeft de wijze waarop en de methode waarmee Wisse zijn punten naar voren brengt een heel andere soort van beeldvorming tot gevolg.
En zo tekent zich hier een geloofsovertuiging van Wisse af: zijn geloof in de permanentie, het gelijk en almacht van de wet (Lees: STAAT). Terwijl hij wederom Michael beschuldigt en hem ervan beticht een cult dweper te zijn. Dat zijn weliswaar niet zijn letterlijke woorden, maar we vertalen de woorden en intentie. Wisse vergeet gemakshalve dat hij exact dát zelf doet.
Rutte stond zelfs in de 2e Kamer toen hij zijn geloofsbelijdenis deed: „het geloof in de almacht van de STAAT“. Deze religie is er dus wel degelijk. En Wisse lijkt niet alleen een adept, maar zelfs een zeloot van die geloofsrichting te zijn. „Waag het eens te twijfelen, jij rebel, jij ketter“, lijkt hij over te brengen.
Je zou Wisse zo tegenover Maarten Luther in de katholieke rechterbankjes kunnen plaatsen. De argumenten zouden exact hetzelfde zijn. En toevalligerwijs is de argumentatie van Michael vergelijkbaar met die van Maarten Luther. Want Luther stond Christelijke en dus menselijke vrijheid als basis waarde voor, en schreef over de vrijheid die een Christen deelachtig was en trotserend was voor de heersende geloofsovertuiging, namelijk dat de zielenheil via de Paus én de Roomse Kerk geregeld werd. En omdat het ging om een rechtsvraag met een religieuze saus, kon hij zich toen beroepen op wat er snoeihard in de bijbel geschreven was. Dat maakte hem tot een groot gevaar voor de zittende macht!
En zo ook nu, de zielenheil van de hedendaagse mens komt niet via de „sprookjes“ of „toverspreuken“ van Michael, maar van de gesmolten tenenkaas met haar- en huidschilfers van de schouder van Wisse als de weergave van het geloof in de pauselijke „ex catedra“ onfeilbaarheid van de STAAT. Dat is de geloofsleer: de moderne „Unam Sanctam“[10] en „Romanus Pontifex“[11].
Wisse kon zich niet voorstellen dat er een jurist het boek van Michael had doorgelezen. Let wel, het ging niet om recensie, niet om annotatie, alleen maar „doorgelezen“. Toen Michael de naam gaf van de jurist die zijn boek had gecontroleerd en welke bronnen hij o.a. had gebruikt, gaf Wisse niet thuis, zich verschuilend achter de Geraniums en het dichtgetrokken gordijn van zijn nukkigheid. Maar goed, terwijl Wisse die bewering deed, moet ook worden geconstateerd dat de twee heren beweerden dat ze het boek gelezen hadden. Hoezo kan Wisse zich dan niet voorstellen dat een „jurist“ dit boek gelezen zou hebben? Zijn Wisse en Pols dan geen juristen? Het lijkt derhalve een gevalletje van mislukte retorica.
Pars tertius: Pols:
Pols zet het onmiddellijk neer: De angst van het verlies. „Los de vraagstukken op binnen het systeem“ want het systeem is onontkoombaar.
Dit is frappant. Voor een man die beseft dat er rovertjes zijn, ga je dan aan de rovertjes vragen om deernis te hebben en wat minder te roven? De slager vragen zijn eigen vlees te keuren?
Jazeker, want anders „verlies je alles“. Alles, begrijp je. Alles! Ben je nog niet bang genoeg?
Hiermee zeggen wij niet dat je maar onbezonnen dingen moet gaan doen. Pols zegt, uit eigen ervaring wel te verstaan, dat je tegen een machtige tegenstander aan gaat. En dat klopt voor 100%. Bezint dus eer ge begint, en kies het strijdperk zorgvuldig, dát is het devies. Het kan geen kwaad om Sun Tzu[12] nog eens te lezen en te overdenken wat het betekent jezelf, je tegenstander en het strijdperk goed te kennen.
Pols maakt verder nog een mooie opmerking die in het kader van de „egalisatie van de rechtspositie van ambtenaren“ goed is om te bedenken: Er is de ROL die vervuld moet worden; en er is het POPPETJE dat die rol vervult.
Prachtig! Top opgemerkt. Waarom? Omdat dit rechtstreeks inspeelt op volmacht, machtiging, mandaat, en andere verwante termen. Daarom verschuilen steeds meer ambtenaren zich achter de term: DE INPSECTEUR; DE ONTVANGER; DE OFFICIER; TEAM KLANT CONTACT. Het „TEAM-HAD JE ME MAAR“ of „TEAM-CATCH ME IF YOU CAN“ dus. Steeds duidelijker wordt dat er een groep aan het ontstaan is die onaantastbaar is voor de burger.
In de rechtsbetrekking en uitvoering is het poppetje verantwoordelijk naar de opdrachtgever toe, de STAAT. En de STAAT … tja … daar hebben we de ombudsman, en de 2e (slaap)kamer voor. Je rechten zijn dus prima geborgd.
Er is nog een punt van aandacht. De wetgever, en dus de STAAT, erkent hiermee dat er een verschil is tussen de ROL en het POPPETJE. Hoezo is er dan de weerzin aan de zijde van de STAAT te erkennen dat er een verschil is tussen de mens en het poppetje, de natuurlijke persoon? Precies! Het komt ze niet zo goed uit. Want zouden ze dat erkennen dan dondert het kaartenhuis in elkaar. Maar goed, dat is een discussie waar Pols voor wegloopt. Overigens, zegt Michael daar ook niets over. Wij wel.
Zoals we al eens eerder hebben opgemerkt: In plaats van mee te zoeken naar afdwingbare factoren, stelt Pols zich steeds weer met dezelfde boodschap op het punt: „Los het binnen het systeem op, anders verlies je alles“.
Het is ons werkelijk een vraagstuk. Wanneer we het begrip „Rechtsstaat“ uitzoeken dan blijkt dat Nazi-Duitsland ook een rechtsstaat was[13]. Dit moet je wellicht even laten inzinken. Nazi-Duitsland als een rechtsstaat. Dat voelt als een vlag op een modderschuit, nietwaar? Toch is het zo, ondanks dat er aldaar groot onrecht heerste. Want, alles ging daar via de wet. Denk nog even aan het „Ermächtigungsgesetz“. Volledig heette het: „Gesetz zur Behebung der Not von Volk und Reich“, een noodwetje, dus. En, ook niet onbelangrijk, een democratisch tot stand gekomen wet, en dus vallend binnen het legaliteitsbeginsel! En dat onrecht was niet op te lossen binnen die rechtsstaat. Wat hadden ze dus moeten doen? De Amerikanen noemen dat een „Catch-22: Damned if you do, damned if you don’t“.
Uiteraard zijn er gradaties van ernst van de schendingen. Zijn, hetgeen we de afgelopen 3 jaar hebben waargenomen, tekenen aan de wand? Zijn dit tekenen die zich afspelen, niet alleen in dit kleine gidslandje, maar in elke westerse stijl rechtsstaat, als een „mene, mene, tekel, Upharsin[14]? Gewogen en te licht bevonden? Wordt vervolgens alles onder onze kont weg getrokken en gegeven aan anderen? Los je een dergelijke schending van recht op binnen een falend systeem dat onder de vlag van de wet het recht schendt? Zie daar, het conflict!
En dus lijkt het erop dat we hier met een man te maken hebben die geconflicteerd is in zichzelf. Zulk een man dus, die dan waarschuwt voor het verlies van alles.
Het ironische is nu juist dát we alles al verliezen. 80% is sowieso al foetsie wegens de WEF-hobby‘s van de Kroon, Kabinet en Staten-Generaal. Maar wat zijn de gevolgen van de 1000 miljard Euro kostende Energietransitie, de afschaffing van de voedselzekerheid door onteigening van boeren, het veranderen van ons dieet naar „Ze Bugs“, en het „Leitmotif“ van Cult-leider SCHWAB: „You’ll own nothing“? Dit is dus inclusief: geen stem om je wilsverklaring tot uitdrukking te brengen of een positie of standing om je recht te verdedigen.
Wat is nog de „rechtsstaat“ wanneer deze al uit principe akkoord is gegaan met inbreuken op het allodiale eigendomsrecht van je eigen lijf, van de eigen vruchten van arbeid? Wat is een STAAT wanneer deze ALLE, maar dan ook ALLE ICCPR-rechten en de Neurenberg-code met voeten heeft getreden onder het mom van de Openbare Gezondheid, Openbare Orde, Openbare Moraal en de Nationale Veiligheid? En dat terwijl er NIETS aan de hand was, dat wat we al voorafgaand aan de hele Covid-hoax wisten!? We komen er zelfs nu achter dat geen enkele van de maatregelen gewerkt heeft, en zelfs desastreus zijn voor de menselijke gezondheid.
En ja, realiteitszin gebiedt ons kennis te dragen van het feit dat er een gebrek aan evenwicht in de machtsverdeling is. De strijd is unfair en onevenwichtig in termen van „equality of arms[15]“. We staan met 20-0 achter, en we hebben het initiatief (nog) niet. Maar moeten we dan met de spreekwoordelijke „rug tegen de muur“[16] ook nog bang zijn?
Dus wat is de rol die Pols hier speelt? Wellicht is zijn toegift aan het einde veelzeggend. „In elk geval hebben we de discussie gevoerd. Want ik kreeg veel kritiek dat we dat niet aandurfden“.
Dus toch geen bangerik om wille van hoe het eruit ziet? „Keeping up appearances“[17]? Een Hyacint op die tafel daar bij Blackbox had beter gepast dan het potje chemische rommel genaamd: koffiecreamer.
Er lijkt een hoop conflict in hem te zitten en dat vertroebelt het water van de discussie. Pols heeft een aantal goede opmerkingen gemaakt, net als Wisse, maar „grosso modo“ snijdt het geen hout wanneer het gaat om een te volgen discussie.
PAUZE:
Met zoveel engbehuisdheid zou je toch bijna claustrofobisch worden. Wij hadden dat in elk geval wel, en meenden dat een klein uitstapje, een kleine pauze, goed zou doen.
https://www.planetary.org/worlds/pale-blue-dot
Lees het ontspannen door, laat je ff meevoeren door de gedachten van een bijzonder man: Carl Sagan.
NA DE PAUZE:
3e Bedrijf: Magi et Fantasia:
Acte 1: Basis:
Vraag: Zijn alle mensen in vrijheid geboren en gelijk in rechten?
Voor wie twijfelt, dat zijn de uitgangspunten van de internationale verdragen waartoe „Het Koninkrijk der Nederlanden“ de plicht schoudert van de uitvoering. Lees de verdragen er maar op na: UVRM, EVRM, ICCPR, EU-grondrechten, etc.:
„Considering that, in accordance with the principles proclaimed in the Charter of the United Nations, recognition of the inherent dignity and of the equal and inalienable rights of all members of the human family is the foundation of freedom, justice and peace in the world,[..]”.
Wanneer je al deze loffelijke woorden en uitingen van goede bedoelingen leest, kan het je vergeven worden wanneer het je naar het hoofd stijgt. Je zou er lyrisch van worden. De werkelijkheid is weerbarstiger dan de woorden. En, in de afgelopen 75 jaar vrede in Europa, dat D66 zo juichend gevierd heeft, zou je toch wel iets mogen verwachten omtrent het dichter bij brengen van het doel van deze afspraken: „de volledige ontwikkeling van de mens“. Frappant, dat juist al die partijen met de meest loffelijke doelstellingen, niet alleen de grootste verlakkers zijn, maar actief bijdragen aan het gebouw van de slavernij via CDBC, bestuursrecht en andere beknellende nodeloze regeldrift, oorlogsdreiging en -hitsing, ontregeling van de samenleving door massa-immigratie, Bernie Madoff trucs[18], geveinsde incompetentie en Banana Split. Jazeker! Je staat overal op de camera, en je wordt verlakt waar je bijstaat.
De STAAT der NEDERLANDEN is als de administrateur, de uitvoerder. Deze moet dus zorgen middels behoorlijk bestuur en het legaliteitsbeginsel, dat wil zeggen: alles volgt uit de wet, dat er een omgeving blijft die de ontplooiing van de sedert 1848 aanwezige burgers en hun nakomelingen de ruimte geeft zich te ontwikkelen. Het is dus opgezet als een vorm van zelfbestuur onder het Koninkrijk, omdat de Koning behoorlijk buitenspel gesteld lijkt.
Lees voor jezelf eens het pamflet: „Aan het Volk van Nederland“ van 1781[19]. En merk dan eens op hoe toen, onder de Republiek, de Erfelijke Stadhouder het bestuur naar zijn hand zette. Wat deed deze? Hij parachuteerde zijn eigen mannetjes. En ondanks de grote inspanningen van Thorbecke, plaagt ons deze grote weeffout sedert 1581 ons tot op de dag van vandaag.
Opmerkenswaard is hoe nauw de huidige Koning betrokken is bij de VN en de WEF. En we constateren dat Rutte com suis contractueel zijn gebonden aan het programma van de WEF, BBB en ESDG’s van Agenda 2030. We kunnen hiermee ook herkennen hoe via de verenigingen structuur, al dan niet formeel, in samenwerking met grote commerciële bedrijven, de zogenaamde Publiek-Private-Partnerships (PPP = Pluche Plakkende Potentaatjes) bepaald wordt wie en wat op het programma van besluiten staat. Dan willen we het nog niet eens hebben over de diverse ambtenaren die tot aan de nek diep in politieke verenigingen zitten en op die wijze zelfs een cordon sanitaire kunnen oprichten, om onwelgevallige politieke beschouwingen uit het ambtenarenkorps te weren, en zelfs de commerciële transacties te beïnvloeden.
De corruptie is niet financieel in directe zin, maar politiek van aard. En omdat het niet direct om de persoonlijke verrijking van één ambtenaar gaat, maar om het belang van het geheel, is de mening van de Procureur-Generaal in de Pikmeer-arresten deze: „geen ambtsmisdrijven“.
Acte 2: Adonatio:
En dan zijn er de internationale verdragen met een lingo (vakjargon) dat zo mooi klinkt. Echter, steeds in de vorm dat de STATEN een betere handelingspositie hebben dan de mens.
Er is een ruime marge waarmee STATEN kunnen spelen die zich op 4 terreinen betrekken:
- Openbare Gezondheid;
- Openbare Moraal;
- Openbare Orde;
- Nationale Zekerheid.
Let wel, dit zijn afspraken tussen STATEN, en in effect: sluipwegen, onder toeziend oog van een vereniging van STATEN met de naam: “United Nations“, een in 1942[20] opgerichte organisatie ter bestrijding van Nazisme en het herstel van de soevereine rechten van verdreven regeringen (lees: Koningin Wilhelmina).
Zo is er nog een vereniging: European Union.
Frappant is dat elk van deze verenigingen van STATEN handelt alsof mensen een gevaar zijn. Wellicht moeten we dit omdraaien. Deze verenigingen zijn een gevaar voor ons. Elk van hun standpunten, regelingen, oplossingen, steeds staat niet de mens centraal, maar hun verenigingen en bedrijven, hun organisaties die gered moet worden ten koste en laste van de mens. En de politieke ideologie verblindt en leidt consequent tot bizarre oplossingen.
Er zijn vele woorden die kunnen worden gebruikt om aan te geven dat het gaat om een vereniging. Het woord „vereniging“ natuurlijk zelf, over-een-komst, eenie (un-ie/un-ion), ge-meen-schap, ge-meen-te, conventie, bond, verbintenis, samengaan, samenzijn, samenleving, samenzweren, comm-uni-catie, verdrag, en nog meer.
Al deze woorden drukken een simpele alledaagse waarheid uit: er is een afspraak welke tot een vereniging leidt. Hier willen we dan ook opmerken dat het strafrecht zelf dit ook zo ziet. Bijvoorbeeld: een vernieling kan alleen gedaan zijn of „in vereniging met“. Vaak zijn dit verenigingen zonder vorm. Het woord: informeel wordt dan gebruikt. Maar het strafrecht ziet ook op vormen die wel formeel zijn en die kunnen worden verboden op last van de rechter.
Dus, is Michael zijn visie nu zo buitenaards als het gewoon in de wet staat? Het is de dood normaalste zaak van de wereld! De vraag is dus waarvoor dit zo, op deze wijze door de heren Pols, Wisse en Pasquino wordt ontkend? Waarvoor leidt dit bij deze heren tot zoveel agressie?
Wordt een informele vereniging erkend? Jazeker. Er is dan alleen geen sprake van een afgescheiden vermogen.
Een afgescheiden vermogen is een simpel concept. Elk mens heeft een geldelijk vermogen. Zodra je trouwt, is de vraag: economisch of in gemeenschap van goederen? Bij een economisch huwelijk is er sprake van een afgescheiden vermogen voor zowel de man als de vrouw; het mijn en het dijn, en dat wat gezamenlijk gehouden wordt.
Voor een vereniging om een „eigen vermogen“ te hebben, moet er een persoonlijkheid gemaakt worden: „De juridische persoon“. De rechtspersoonlijkheid van de STAAT en staatsorganen vloeit voort uit de wet, en daardoor worden ze genoemd: „Publiekrechtelijke instellingen of organisaties“. Het zijn dus eigenlijk geen „rechtspersonen“ maar „wetspersonen“ die handelen onder de wet. Zonder wet zijn ze niks, bestaan ze niet; fictie dus!
De mens is een rechtspersoon. Elke menselijke creatie is een wetspersoon. Een wetspersoon kan wel een houder van rechten, aanspraken en plichten zijn, maar alleen die welke expliciet door een mens zijn verstrekt en staat altijd lager in rang dan de creator. De STAAT is geen houder van rechten want de STAAT leeft niet. De STAAT is een dood stukje papier en dus rechteloos.
De verwarring bij de 4 heren, denken wij, komt van het vraagstuk: wat is publiek recht? Volgens ons bestaat het Publiek Recht helemaal niet. Het is fictief. We doen maar alsof. De reden is dat elk mens in zijn eigen recht staat. En dat recht is even simpel als diepgaand: recht tot leven, recht tot vrijheid en het recht om je eigen geluk na te streven. Hiervan afgeleid, en omdat we die faculteiten hebben: recht van kijken, horen, spreken, denken, van reizen, van handelen.
En dus ook het recht tot het sluiten van verbintenissen op basis van vrije wilsbeschikking. Het is nogal een eng idee om te postuleren dat mensen zelf bepalen welke wetten ze als verbintenis willen en welke niet (zie koop en verkoop van aardbeien op de markt).
Alles dat op papier wordt gecreëerd, heeft deze rechten niet. In de huidige vorm heeft de STAAT dus zelfs geen enkele bestaansrecht, omdat a priori deze STAAT, onder de noemer van het legaliteitsbeginsel, als uitgangspunt heeft: „de schending van de mensenrechten door in te breken op de allodiale eigendomsrechten van de mens“. Inbreken is onrechtmatig. Wat doet een inbreker? Die jat je spullen, toch? De huidige STAAT is geen „rechtsstaat“, maar een „wetsstaat“ en „onrechtstaat“.
Die opmerking van Wisse, die hij er even in knalde dat dit staan in je recht beschouwd moet worden als „eigen richting“, is totaal misplaatst. „Eigen richting“ is een heel ander ding dan staan in je eigen recht. Het recht van de mens is namelijk de bron waardoor de mens actie onderneemt. En die actie kan komen in de vorm van een dagvaarding, waarna een wettelijk aangestelde rechter die kwestie onpartijdig kan beoordelen. Althans, dat is de theorie.
Eigen richting, beste jurist Wisse, is die daad begaan uit „motu proprio“ of eigen beweging, om een inbreuk op je rechten af te (laten) straffen zoals het jou goeddunkt. En dat RECHT heeft ieder mens wanneer zijn rechten worden geschonden. Retributie is het, of beter gezegd: heel making. Echter, uit overwegingen van respect voor leven en vrijheid én ons eigen niveau van beschaving, doen we „aangifte“ en hopen we maar dat de OFFICIER VAN JUSTITIE zijn titel waardig is (vergelijk: Thing, ting, ding; bronnen: advocaat, procureur, lawyer, law, wet).
Het lijkt wellicht cynisch. Maar we zijn niet de eerste. „Gelijk hebben en gelijk krijgen zijn twee verschillende dingen“. Zo gaat het spreekwoord, toch?
Je behoeft echt geen 4 jarige rechten studie te volgen om te snappen dat recht en wet 2 totaal verschillende dingen zijn. Echter, in de wandelgangen van de hoog geleerdheid is dat niet zo. Het woord: „Burgerlijk“ wordt verward met de woorden „civiel“ of „privaat“ (Unidroit), en „recht“ wordt verward met „wet“. Et Tu, Jeroen!
Beschouwd in dat licht zouden sommige mensen hun 4 jarige studie eens mogen afpellen om hun vooringenomenheid als gevolg van religieuze of anderszins opgedane programmering kwijt te raken. Het deconstrueren van het geloof in de suprematie van de STAAT is hard nodig!
Het is wat het is. Vrijheid is de basis van elk mens, of de STAAT dat wil erkennen of niet. En dat is een resultaat van de standpunten van o.a. Erasmus, Maarten Luther, onze voorouders die gestreden hebben om de onafhankelijkheid te bewerkstelligen, en de Amerikaanse vrijheidsstrijders uit de revolutionaire oorlog van het jaar 1776. Telkens weer wordt door de heersende macht dit soort mensen als geuzen = bedelaars, subversieven, rebellen, ketters, asocialen of gevaarlijk figuren neergezet. Er zijn nog veel meer woorden die dit soort mensen wordt opgeplakt, afhankelijk van het politieke klimaat van dat moment: „een mandje vol met verachtelijken“ is dan nog de vriendelijkste.
Acte 4: Tubala sola:
Opmerkenswaard is dat in het Plakkaat van Verlatinghe een klein zinnetje staat dat we je niet willen onthouden:
„[..]om hun natuurlijke vrijheid, waarvoor men zich met hart en ziel dient in te zetten, veilig te stellen“[21].
Hier komt een ander punt van het verbintenissenrecht in zicht: het recht een verbintenis te beëindigen op grond van onrechtmatige daden.
Neem notie van de woorden: natuurlijke vrijheid. Dit concept is verder uitgewerkt in de „Declaration of Independence“ en de „Bill of Rights“. Elke keer weer lees je: „Congress shall make no law“ of „this right shall not be infringed“. Oftewel, er zijn rechten die hoger zijn, sterker zijn, dan de wetten die in een gemeenschap aangenomen kunnen worden.
En denk je nu echt dat de toenmalige Spanjolen stonden te springen en te juichen om wat er in de Lage Landen in 1581 gaande was? Wanneer je weer eens in Spanje bent, en je kunt Spaans lezen, kijk eens in de tijdschriften aldaar naar historische artikelen over die tijd. Een wereld van verschil.
Sterker nog, de tegenstellingen en meningsverschillen waren ingebed in een religieuze strijd. De handelaars van de Lage Landen smokkelden boeken Spanje in. De Rooms Katholieke Kerk, samen met de Spaanse machthebbers, probeerden met man en macht een einde te maken aan deze subversie van hun vrijheid. Hoe halen die moerasbewoners uit het noorden het in hun hoofd de bij de „Gratie Gods“ aangestelden af te wijzen!
En ja, zij hebben hun papiertjes met stempels die zouden bewijzen dat ze allerlei „rechten“ hebben. Het Plakkaat van Verlatinghe maakt daar gehakt van.
Het legaliteitsbeginsel is op zichzelf een goed beginsel. Het is correct om het bestuur ONDER de wet te plaatsen en te beperken. Anders halen ze dingen uit die haaks staan op de menselijke vrijheid.[22] Het moet dus zijn ingebed in absolute rechten van de mens. De afspraakjes die de STATEN hebben gemaakt met elkaar, zoals het UVRM, EVRM, ICCPR, wijken daar in belangrijke mate vanaf. Dit soort afspraakjes dient hun doelen, niet die van de mens, van jou dus, ook al probeert men krampachtig het een aanzien van legitimiteit te geven.
Deze manier van kijken vanuit het legaliteitsbeginsel leidt tot het geloof in de suprematie van de STAAT. Het legaliteitsbeginsel is daarmee de „gateway“-drug van dit geloof. Op praktische historische gronden moet zo’n geloof verworpen worden. De Lage Landse geschiedenis toont dat al aan. Maar voor wie verder over de grens wil kijken behoeft slechts naar het oosten of naar het zuiden te gaan. In België zijn er diverse staten geweest. In Frankrijk hebben ze het al over de 4e republiek. In Duitsland ….ach .. daar is het nog veel erger. Daar denken ze dat de Bundes Republublik Deutschland ®© een volksvereniging is, terwijl het een ordinaire commerciële Treuhand of Trust is. In elk geval is het een „Niet Gouvernementele Organisatie“ (NGO).
Een ander element dat zeker niet vergeten mag worden is dat in vele Europese landen er sprake geweest is van absolutisme. Een mooi woord voor het dictatorschap van een figuur die zichzelf de titel: Koning of Keizer aanmeet.
In Nederland, sedert 1815, was er die neiging ook. Via allerlei trucs en het buitenspel zetten van de Staten-Generaal probeerde de toenmalige koning zijn zin door te drukken. Dat leidde uiteindelijk tot de afsplitsing van België (1830) en de totstandkoming van de STAAT der Nederlanden in 1848.
Acte 5: Nulla sub Rosa:
Er wordt dus absoluut erkend dat we vrij geboren zijn, maar Pols zegt toch: „De plicht tot Belasting betalen volgt uit de AWR[23], Punt“! „Publieke wet“, voegen wij eraan toe. Want, hoe kan een mens, in vrijheid geboren, derhalve een dienstbaarheid in het „Publiek Recht“ hebben? Sterker nog, hoe is de vrije mens in de publieke dienstbaarheid geraakt?
Want artikel 1:1,2 van het boek 1 van het Burgerlijk Recht[24] (wet dus!) zegt toch dat „allen die zich in Nederland bevinden vrij en bevoegd zijn tot het genot van de burgerlijke rechten“ en dat „dienstbaarheden onder welke noemer ook, niet worden geduld“?
Ja, dus hoe is de mens van de staat van de vrijheid verhuisd naar de positie van de drager (denk lastdier als ezels, ossen, paarden, etc.) van plichten in publieke dienst, de ingezetene?
Plichten komen voort uit verbintenis.
We zullen het nog eens zeggen: Plichten komen voort uit verbintenis.
Meer-zijdig:
Denk maar aan het bakkie aardbeien dat je wilt kopen op de markt. Je maakt kenbaar dat je dit wilt kopen. De marktkoopman pakt het bakje en stopt het in een zakje en zegt: „Dat is dan: 5 euries“, terwijl hij de zak omhoog houdt. Het briefje van 5 wordt dan overhandigd en je ontvangt de zak met de bak met aardbeien. „Gelijkelijk oversteken“ heet dat, „boter bij de vis“.
Technisch, door de wilsverklaring van beide, waarneembaar in het gedrag, komt er een „overeenkomst“ of twee-zijdige verbintenis tot stand. Jij verkrijgt dan het recht tot ontvangst van de aardbeien in ruil voor de plicht van de betaling van de 5 Euries. Hier zijn recht en plicht uit vrije wil tot stand gekomen, én, zijn qua waarde, aan elkaar gelijk.
Een-zijdig:
Naast de tweezijdige of meerzijdige verbintenis, is er de eenzijdige verbintenis. Bijvoorbeeld: jouw gedrag leidt tot schade bij iemand anders. Uiteraard ging het per ongeluk. Die schade moet dan worden vergoed. Dat is een eenzijdige verbintenis. Nog een voorbeeld van een eenzijdige verbintenis is die van een gift of belofte. Dit doe je uit eigen beweging en je verbind jezelf een prestatie te leveren.
Dit is de waarde van de aangifte. Op deze wijze wordt een recht overgedragen. Bij de politie wordt een recht op retributie overgedragen waar het strafbare feiten en gedragingen betreft. Bij de Belastingdienst is dat het recht om jouw eigendom, jouw levenskracht in de vorm van je verdiende loon in ontvangst te nemen. Letterlijk verklaar je op papier, en heden ten dage digitaal, dat je schuldig bent een bedrag te betalen, wat dat bedrag qua hoogte dan ook moge zijn. Dat te betalen bedrag wordt bepaald door DE INSPECTEUR, de inkijker. En die plicht volgt uit de wet, dus iedereen is schuldig. Geen discussie hierover! Ieder is schuldig, altijd! Dus, betalen zal je. Dit betalen is het nakomen van een eenzijdige plicht voortvloeiende uit een eenzijdige verbintenis.
Waar komt die plicht uit voort? Technisch komt die voort uit hoofde van een aangifte van veel langer geleden. De geboorte [aan]gift[e].
Het woord: „Geboorte“ heeft twee betekenissen. De daad zelf, en dat wat geboren wordt. En omdat in de samenstelling van de titel: „geboorte aangifte“ het woord „geboorte“ bijvoeglijk wordt gebruikt, waardoor het woord „aangifte“ kleuring krijgt, is het onduidelijk wat hier nu precies wordt bedoeld, de daad, of dat wat geboren wordt?
Enige dagen geleden zagen we een geboorteaangifte waarin stond dat de aangever zelfs het kind toonde! Dat is redelijk uniek.
Deze rechtshandeling, een gift genoemd, creëert een verbintenis, een eenzijdige verbintenis met rechtsgevolgen.
Waarom is het een rechtshandeling én een gift? Het voortbrengen van kinderen is een natuurlijk recht, dat twee mensen hebben omdat kinderen de vrucht van de buik zijn. Kinderen zijn het gevolg van de transformatie van de levensenergie van de verwekkers. De ouders hebben dus een natuurlijke allodiale titel op het kind, totdat zij het kind in zijn soevereine natuurrecht stellen.
Onrechtmatige daden:
Binnen 72 uur na de geboorte moet deze [aan]gift[e] plaatsvinden onder de dwang van het strafrecht. Er vindt dus een dwangtransactie plaats. Er wordt, net als bij een notaris een Besloten Vennootschap, Naamloze Vennootschap, een Stichting of Vereniging onder Nederlands Publiek Recht, een akte van oprichting en inschrijving gemaakt, netjes getekend door de Ambtenaar van de Burgerlijke Stand én de gever: vaak de vader van het kind. Dank u, voor de ontvangst! Dat papiertje is het ontvangstbewijs.
De naam van het kind, wordt veranderd in een voornaam. Sta eens stil bij dit woord: voornaam. Het is een taalfoefje. Voornaamwoorden zijn woorden die verwijzen naar een feit zonder het feit zelf te zijn. Voornaamwoorden zijn: hij, wij, zij, die, deze, dit, waar, wie, welke. Dit soort woorden verwijzen wel naar feiten, maar zijn geen feiten op zichzelf. De mens is een feit, maar „hij“ niet. In de fictie van de STAAT moet er derhalve een naamsverandering doorgevoerd worden om dit feiten gat dicht te dooien. De naam van het kind veranderd. De naam van het kind in de fictie is de geslachtsnaam of familienaam.
Wanneer iemand dus claimt: „voornaamlijk“ te handelen, dan handelt deze in de fictie. Dat is het verleggen van het strijdpunt. Elke brief kent een tenaamstelling: De heer of mevrouw A. Loofhutjes. Dit is de natuurlijke persoon, de ingezetene (denk nog even terug aan het lastdier, dat drager is van lasten of plichten zonder wilsverklaring onder dwang), de burger.
Dat foefje, deze naamverandering is valsheid, is bedrog, is fraude. Op deze wijze wordt jouw levenskracht dienstbaar aan de STAAT, middels een „instrument van zending“ of „transmitting utility“ genaamd: de Natuurlijke Persoon.
Zoals we al zeiden, de STAAT is een afhankelijk orgaan met een zekere mate van zelfbestuur onder het Koninkrijk, als 1 van 4 landen. Dit kan je nalezen in het „Statuut voor het Koninkrijk“[25]. Dit zelfbestuur is geregeld via het Publiek Recht: „De Grondwet“. De Grondwet is dus niet van toepassing op het Koninkrijk zelf, maar is van toepassing op de STAAT. In het statuut wordt ook geregeld wie burger is van dat Koninkrijk. Je bent dus geen burger van de STAAT der Nederlanden, zoals Pasquino onterecht en onberispt door de beide juristen beweerde. De STAAT is de uitvoerder.
De „geboorte aangifte“ is niet de basis van het burgerschap van het Koninkrijk, maar de basis van het burgerschap is de plek en het tijdstip van de geboorte. De aangifte echter, maakt je de ingezetene en natuurlijke persoon van de STAAT. Het eigendom van de Natuurlijke Persoon berust ook bij de STAAT. En de Natuurlijke Persoon is gehouden de huisregels van de STAAT uit te voeren. Dit is de manifestatie van een eenzijdige verbintenis tot de dienstbaarheid.
Normaliter zou je verwachten dat het afstandsverschil tussen de ouders van het kind en de STAAT invloed heeft op de kwaliteit van de regels van de STAAT. Hier zie je dus een omgekeerde wereld. De STAAT is dermate granulair met regels dat ouders moeten erkennen dat er de facto een derde ouder zich heeft ingedrongen in het gezin: DE STAAT.
Hebben ouders het recht hun kind weg te geven en in dienstbaarheid te brengen? Het antwoord moet zijn een driewerf: Neen, omdat dan de natuurlijke en geboorte rechten van het kind worden geschonden. Mag de STAAT deze vorm van dienstbaarheid aanvaarden? Gelet op de plichten van de STAAT, is het antwoord: nee. De STAAT is gehouden dienstbaarheid[26] onder valse vlag af te wijzen.
De wijze waarop deze gift tot dienstbaarheid plaatsvindt, is beladen met dwaling, dwang, bedrog, misbruik van omstandigheden, valsheid in geschrifte, gebrek aan autorisatie.
Door deze onrechtmatige, edoch legale of wetmatige aangifte ontstaat er als het ware een matrix. En die is zo verwarrend dat je goed moet kijken op welk niveau je welke claim hebt, want een acteur zoals een Rutte, bijvoorbeeld, is STAATSminister én RIJKSminister. De 2e Kamer kan Rijks- en STAATSwetten aannemen. Daarover uit bemoeien ze zich actief met Gemeente en Provincie Besturen en Gemeente financiering, pushen ze de agenda van „groter, groter, groter“ door kleinere Gemeenten onder druk te zetten te fuseren. Efficiëntie door schaalvergroting. Er is geen overheidsinstelling die dat kan aantonen. Sterker nog, de prijzen gaan omhoog terwijl de dienstverlening in kwaliteit omlaag gaat. De slogan, of geloofsleer: „efficiëntie door schaalvergroting“ moet dus kennelijk worden uitgelegd als efficiëntie in het verkloten dóór schaalvergroting. En door allerlei bestuursorganen in de mix te gooien, met allerlei wetjes, regels en beleidsnota’s krijgt deze STAAT steeds het leven van de mens in een ijzeren klem.
Met andere woorden: de rechtshandeling van de „geboorte aangifte“ heeft een eenzijdige verbintenis tot stand gebracht die jou in dienstbaarheid heeft gebracht. Op die wijze is het recht van onderwijs tot leerplicht verworden. Op die wijze is de sociale binding met vrijwillige bijdragen tot schuld en betaaldwang verworden. Op die wijze ben je van vrij mens tot contract dienstknecht gebracht. Op die wijze wordt, wanneer de mens sterft, de „staat“ geliquideerd die de „eigenaar“ is van alle rechten en schulden, namelijk de „Natuurlijke Persoon“. Want zou een plicht tot betaling aan een mens hangen in plaats van aan een Natuurlijke Persoon, zo vergaat naar nietigheid de plicht van de betaling bij versterving van de mens, tenzij vooraf er een pandrecht op de eigendommen rust. Immers, deze dode kan dan niets meer doen, is handelingsonbekwaam, is vergaan, nietig. De Natuurlijke Persoon vergaat niet bij de dood van de mens, maar vergaat na liquidatie of vereffening van de „staat“ (estate).
En op die wijze, door de „geboorte aangifte“, is de sluipmoordenaar van de vrijheid volledig „bevoegd“ om nu al 80% van de vruchten van je arbeid, van je levenskracht, af te nemen. En met de WEF-contracten, ESDG-programma’s, Agenda2030, gaan ze voor de volledige 100%. Dit is van wetswegen, want het „volgt uit de wet“, terwijl het de mensrechten keihard schendt. Dit is dus onrecht, oneigenlijk en zonder enige autorisatie. Vanwege van het recht, dus van rechtswege, ben jij dus helemaal niet gebonden in dienstbaarheid! Het is namelijk nietig „ab initio“ of vanaf het begin; het heeft nooit bestaan!
Deze dienstbaarheid is een soort van [virtuele] slavernij, een knevelarij, maar mag dat niet heten. Noem het in de wandelgangen van de Haagse Kaasstolp en er ontstaat een opstootje als gevolg van de cognitieve dissonantie in de cult van de almacht van de STAAT. Immers, ze geloven oprecht dat de zon om de aarde draait en dat ze d.m.v. de suprematie van de STAAT de mensenrechten eerbiedigen. Het bizarre is dat 2023 wederom een feestjaar is waarin de afschaffing van slavernij wordt gevierd. 200 miljoen heeft de STAAT uitgetrokken om dit te vieren! En dat terwijl duizenden een extra vorm van slavernij kennen, die van de schuldslavernij, waarbij de Belastingdienst, de STAAT dus, een vuige rol speelt.
En nu, 4 mei: „Dodenherdenking“ en 5 mei: „Bevrijdingsdag“. Hoe ironisch. Er zijn mensen die zeggen: „bevrijding van de Nazi’s“. Werkelijk? En hoe zit dat dan met dit Koningshuis? Lekker heulen met Hitler, dochterlief uithuwelijken aan SS-ritter Bernhard, een Rechter aanstellen bij de High Martime Court die een Nazi was. Is het werkelijk een bevrijding van Nazisme, of de voortzetting van een subgroep ervan?
Het is werkelijk ontluisterend dat gajes als Zelenskyi, aantoonbaar leider van Nazi’s (Azov Bataljon en hun rol in de Oekraïne misère 2014-2023 inclusief MH-17), hier durft te komen om zijn jankbeden om steun voor zijn illegale oorlog uit te dragen. Gajes, ja. Corrupt, en … in strijd met het recht en wet, een oorlogshitser. De mensen die achter hem staan, zijn dezelfde die de coup in Oekraïne hebben uitgevoerd. Victoria Nuland, de broertjes Vindman, Kholomoiski, de Biden familie com suis. Deze mensen kan het geen zier schelen waar het jouw vrijheid of die van een ander betreft. Deze coup in 2014 in Oekraïne heeft rechtstreeks geleid tot het bombarderen van de Donbass, het afsluiten van het water voor De Krim. Dit zijn alles schendingen van mensenrechten. En dát wil ons iets vertellen over vrijheid?
Misschien moeten we dit alles zien voor wat het is: een ideologische scam. Wij vieren HUN bevrijding. Wij herdenken de idioten die hun leven gaven voor HUN belangen. We zeggen: idioten, in de zin van ignorami, bij gebrek aan denkvermogen in het licht van alle gebeurtenissen.
En hoezo is de Nazistische Loonbelasting dan nog werkend? Of de milieulobby.
Acte 6: Fraus Omnia Vitiat:
Dat Michael zoveel vijandschap ontmoet door de broederschap van de „TEMPLES“ en hun gelieerde organisaties, is veelzeggend. Want Michael’s boodschap is om terug te keren naar het basale uitgangspunt: „menselijke vrijheid“. De boodschap van de broederschap is: „onderwerping aan de regeltjes van de priesters gehuld in de zwarte jurkjes met de witte befjes“.
Het is dat Wisse de woorden in de mond nam, anders hadden we hierover het zwijgen gehouden. Maar, vergelijken we dit met de Evangeliën uit het Nieuwe Testament van de Bijbel of met het Oude Testament dan is duidelijk dat de les is: „Luister naar de Priesters, anders ga je dood. Je zielenheil hangt ervan af. Hel en verdoemenis volgen indien je ons en onze regels negeert“. Kort geleden waren de Paasdagen. De focus was op de vernieuwing van de natuur of de wederopstanding van het licht der wereld: Jezus. Velen hebben weer geluisterd naar de „Mattheus-Passion“ van Bach. Maar is het niet zo dat het juist de „Schriftgeleerden“ en de „Farizeeën“ waren die met achterklap en gemene streken Jezus aan het kruis hebben gespijkerd? Want naast religieuze leiders waren zij de gevers en duiders van de wet en de regels daaromtrent. Dus, waarvoor waren ze zo tegen het Christendom gekant? Omdat de leer die Jezus bracht menselijke vrijheid bevorderde én hun vieze streken blootlegde.
Het zijn de broeders van de „BAR“ die de religieuze dwepers zijn, zij zijn het die bij tijd en wijle mompelen in het Latijn alsof het „toverspreuken“ zijn. Zij zijn de haarklovers, en uit hun beroepsgroep komt de basis van rechtsschendingen voort onder het mom van legaliteit, onder de vlag van de wet! En uit die groep komen vele ambtenaren, rechters, advocaten, juridische medewerkers, beleidsmedewerkers, bankiers, politici, en noem maar op. En dát heeft een gevolg!
„Trias Politica delenda est“!
Wat deden we zojuist? Hebben we gemompeld in het Latijn, stalen we woorden uit de heilige geschriften van Cato senior, en lijken we nu op de zwart gejurkte witte beffen brigade, terwijl we stiekem de heilige spelen[27]? We geven slechts weer wat er gebeurd, welke weg we zien, en wat daarvan, naar onze mening, het eindstation is, de „terminus“. Want wat ooit goed begon, is door deze groep totaal ontwricht, geëxpandeerd en opgerekt. Want deze groep werkt voornamelijk in de beroemde Trias: de Wetgevende, de Uitvoerende en Rechterlijke macht, ongeacht de goed bedoelende individuen die daarin werken. Het systeem is in zijn essentie bedrog van de bovenste plank met als doel het oogsten van jouw levenskracht.
De strijd die Michael voert, en de reden tot het schrijven van zijn boek: „KEN UW RECHT“ is niet slechts om je recht onder de aandacht te brengen. De elementen van jouw recht als leven, vrijheid en het najagen van je eigen geluk zijn onaantastbaar en kunnen niet worden vervreemd. Ze kunnen dus ook niet worden afgenomen door een „legaliteitsbeginsel“ dat wordt ingezet in een totaal gecorrumpeerd bestuurssysteem. Het gaat immers om de afdwingbare factoren te zoeken, vinden en in te zetten.
De vijandschap die hij ontmoet, vooral in de wijze waarop dit wordt opgezet, lijkt ons te duiden op iets diepers. Er zit iets in Michael‘s boek waar de „zwarte jurkjes witte beffen“-brigade helemaal gek van wordt. Het lijkt wel een nest verstoorde horzels.
Het lijkt het erop dat de vraag overeind blijft: „Hoe doorbreek je jouw dwang lidmaatschap van een vereniging“?
Simpel en verbluffend: „Je zegt je lidmaatschap op“.
Dit doe je door de rechtshandeling die aan de basis van deze onrechtmatigheid ligt, onder het beroep van nietigheid te brengen en alle daarop gebaseerde rechtshandelingen te vernietigen. Of zoals het in mooi Engels heet: „Fraud vitiates everything“ of: fraude bederft alles. Fraude is de vlieg in de boter.
Wat dit wetssysteem erger maakt, is dat het „fraus legis“ is: De wet gebruiken om fraude te plegen. De wet als een element van lagere orde mag, kan, en zal principieel geen recht schenden. Dan is de wet onrechtmatig met andere woorden: niet in de maat van het recht.
En dát weet de „zwarte jurkjes-brigade. En ze worden boos wanneer het volk geïnformeerd wordt over hun fraude. Ze worden boos wanneer het volk zelfstandig begint te handelen. „Eigen Richting“, bezweert Wisse, hopende dat deze toverspreuk, in het Nederlands uitgesproken, een betoverend effect zal hebben.
Precies, Wisse. Wij gaan onze eigen richting op. Dat heet vrijheid. En is heel wat anders, dat dan weer wel. Maar woordgrapjes moeten kunnen, toch, Wisse? Maar gelet op het feit dat je als jurist toch wel weet wat „eigen richting“ in juridische termen betekent, moet het vermoeden uitgesproken worden dat je bang bent. Om het in de woorden van de Rijdende Rechter Frank Visser weer te geven: „Ik zie overeenkomsten tussen nu en de Franse Revolutie“.
Acte 7: Finis Africae:
En zo wordt ook duidelijk dat het werkelijke doel van de Blackbox-video-productie is: om het zoeken naar de „afdwingbare factoren“ te frustreren. We denken dat dit het tegendeel zal effectueren. De benoeming dat zij „controlled opposition“ zijn is niet van de lucht. En deze uitzending versterkt dat beeld alleen maar.
Umberto Ecco schreef eens het boek: „Naam van de Roos“[28]. De hoofdpersonen zijn daarin op jacht naar een boek dat diepe geheimen te onthullen had op een plek genaamd „Finis Africae“. Het speelt zich af in een abdij gericht op het bewaren van kennis. Sommige kennis werd als zodanig explosief en gevaarlijk beoordeeld dat de rentmeesters van die kennis alles in het werk stelden om het geheim te houden.
Het lijkt wel alsof dat het lot zou moeten zijn van het boek dat Michael geschreven heeft: het màg en zàl niet gelezen worden! Door middel van het boek van Michael wordt er een bijdrage geleverd aan het vergroten van het bewustzijn en besef waar de „haas in de peper“ ligt te rotten. Het helpt ons ook te begrijpen welke zaken we moeten doen en vermijden, omdat er altijd een periode komt ná deze ellende van deze zwarte tijd.
Dit systeem is op sterven na dood. Het heeft geen toekomst, dat is mathematisch nu eenmaal zo, want het is gebouwd op fictie. De elite, de uitverkorenen, denken met een „Great Reset“ de boel naar hun hand te kunnen zetten. Ze hebben chaos en oorlog nodig om te verhullen dat alles wat ze gebouwd hebben in elkaar stort. In plaats daarvan staan hun incompetentie, hun corruptie, hun mens onterend gedrag open en bloot op de beeldbuis en in nieuwsberichten. Ze kweken de omstandigheden waarin het lijkt alsof ze onaantastbaar, onaanspreekbaar, zonder enige verantwoordelijkheid zijn. Hun weg is die van digitalisatie en volledige controle.
Met de Soevereiniteitsverklaring hebben we al belangrijke stappen gezet om onze menselijke waardigheid en vrijheid te herstellen door dat beroep op nietigheid en gebruik te maken van vernietiging. We leven vanuit die vrije basis. Vrijheid als basis is een natuurlijk feit, een natuurlijk recht. Het is zoals de natuur om ons heen functioneert. Wij zelf zijn de oorzaak van het gevolg. Het NU is het rechtsgebied van de mens staande in het recht van de zweetwaarde van zijn geboorte. En niemand heeft het recht zich de vruchten ervan toe te eigenen onder de vlag van de wet. Dát is een valse vlag.
In verhouding met de fictie zullen we dus eerst de correcte positie moeten gaan innemen. We zullen dus eerst de correcte titel en de correcte naam moeten hebben. Dat is wat de Soevereiniteitsverklaring herstelt. Het zijn van een feit in het NU.
In de transitieperiode kunnen we dus veel hebben aan hetgeen Michael geschreven heeft. En net zoals elk middel een ontwikkeling kent, denk hierbij aan de ontwikkeling van wasmachines, automobielen, vliegtuigen, schepen, aandrijving, licht bij nacht, zo zal ook dat wat Michael schreef, wegens de almaar wijzigende trucjes van de fictie, een ontwikkeling kennen.
Het boek: „Ken uw recht“ helpt ons bewust te worden van onze eigen basis en de weeffouten in het systeem waaraan we gewend zijn geraakt. Michael vroeg met opzet 3 maal: “Zijn wij allen vrij en gelijkelijk in rechten geboren?”
Zijn wijzelf hiervan echt overtuigd? Dit is waar iedereen voor zichzelf een keus in moet maken; blijf ik in die leugen leven? Neem ik het bedrog, de valsheid, de verlakkerij voor lief en laat ik mij 100% in mijn rechten beknotten en in volledige slavernij brengen? Of ga ik voor mijn onvervreemdbare recht van vrijheid?
Velen zijn ons al voorgegaan op de weg van menselijke waardigheid en vrijheid. Het is aan ons te kiezen voor dié weg of voor de weg van de elite. Je kunt handelen uit liefde voor jezelf, of je kunt handelen uit angst. De geest is al eeuwen uit de fles, en die gaat er echt niet meer in. Kies maar!
Hic Finis Fabulae.
[1] https://www.nederlandrechtsstaat.nl/grondwet/inleiding-hoofdstuk-5-wetgeving-en-bestuur/artikel-104-belastingheffing/
[2] https://www.goodreads.com/quotes/282143-don-t-steal—the-government-hates-competition-img-src-http-www-ronpaul-com-images-ron-paul-don
[3] ibid.
[4] https://www.researchgate.net/publication/304366141_Het_college_van_hoofdingelanden;
https://marcdekesel.weebly.com/uploads/2/4/4/4/24446416/stadhouden.pdf
[5] komen we op terug.
[6] https://www.nederlandseonafhankelijkheid.nl/geschiedenis/placcaat-van-verlatinghe-in-modern-nederlands/
[7] Spreuken 6: 30 Statenvertaling: 30 Men doet een dief geen verachting aan, als hij steelt om zijn ziel te vullen, dewijl hij honger heeft; 31 En gevonden zijnde, vergeldt hij het zevenvoudig; hij geeft al het goed van zijn huis. (dat laatste wordt wel eens vergeten)
[8] https://wikiless.org/wiki/Pasquino?lang=en
[9] Onderwerp: Bronnen van het recht: https://veiligenvrij.nl/2023/02/12/onze-reactie-op-de-video-van-cafe-weltschmerz/
[10] https://www.ewtn.com/catholicism/library/unam-sanctam-7134
[11] https://wikiless.org/wiki/Romanus_Pontifex?lang=en
[12] https://www.managementboek.nl/boek/9789021559063/sun-tzu-de-kunst-van-het-oorlogvoeren-sun-tzu
[13] https://academic.oup.com/book/7178/chapter-abstract/151771506?redirectedFrom=fulltext&login=false
[14] https://historiek.net/mene-mene-tekel-ufarsin-betekenis-en-herkomst/143538/
[15] https://academic.oup.com/jcsl/article-abstract/21/1/69/2357667?login=false
[16] https://yewtu.be/watch?v=rAR6XKHfXY0
[17] https://yewtu.be/watch?v=FboWtJiNYro
[18] en.wikipedia.org/wiki/Bernie_Madoff
[19] https://wikiless.org/wiki/Aan_het_Volk_van_Nederland?lang=nl;
https://www.dbnl.org/tekst/cape004aanv01_01/.
[20] Zie Atlantic Charter 1942 en Contract voedseldroppings Achterveld april 1945, term: „United Nation’s Personel“.
https://www.nato.int/cps/en/natohq/official_texts_16912.htm
[21] https://www.nederlandseonafhankelijkheid.nl/geschiedenis/placcaat-van-verlatinghe-in-modern-nederlands/
[22] zie: The Law – by Fredrick Bastiat: https://wikiless.org/wiki/The_Law_(Bastiat_book)?lang=en; https://fee.org/media/14951/thelaw.pdf
[23] Algemene wet inzake rijksbelastingen: https://maxius.nl/algemene-wet-inzake-rijksbelastingen
[24] https://maxius.nl/burgerlijk-wetboek-boek-1/artikel1
[25] https://wetten.overheid.nl/BWBR0002154/2017-11-17 artikel 3.c.
[26] https://www.ohchr.org/en/instruments-mechanisms/instruments/international-covenant-civil-and-political-rights art. 8
[27] https://www.goodreads.com/quotes/1216796-thus-i-clothe-my-naked-villainy-with-old-odd-ends
[28] https://www.docdroid.net/wIUWCoa/umberto-eco-the-name-of-the-rose-1980-pdf
