We hebben kennis genomen van het gesprek tussen Frank Stadermann en Jeroen Pols onder de noemer van Café Weltschmerz en onder de leiding van Pieter Stuurman, geplaatst als de video: youtube.be/5O-8pL20390[1]. Het onderwerp van die video is of autonoom worden juridisch mogelijk is. Een onderwerp waar wij helemaal ‘op aan gaan’.
Omwille van de duidelijkheid en de leesbaarheid van dit blogartikel hebben we een drietal pijlers:
- Met de morele rechtvaardiging betekent het nog niet dat je er bent; bezint eer ge begint
- Betekenis en begrip
- Onze kijk op de zaak
Het was een hele zit. Gelet op de teneur van het gesprek, hebben we besloten om de video van achter naar voren te analyseren, omdat de laatste 20 minuten een enigszins corrigerende werking hebben op de eerste ± 40 minuten. Voor een goed begrip van onze analyse van de video, raden we je aan om de video nogmaals goed te beluisteren en dan deze blog kritisch te lezen.
Voorafgaand op onze analyse willen we graag iets kwijt. We zijn het namelijk geheel eens met de belangrijke uitspraak: “Might makes Right”, die Pols doet. Pols herhaalt dat diverse keren. We zijn ons er terdege van bewust dat specifiek hij dat beseft, gelet op zijn monumentale gevecht inzake de plandemic-hoax: Corona en daarvoor in andere zaken. Hulde daarvoor! Ook hulde voor Stadermann die tijdens de Corona maatregelen weerstand bood en uitleg gaf over juridische aanvliegroutes om enigszins geweldloos burgerlijk ongehoorzaam te kunnen zijn. We reageren inhoudelijk en soms komen we dan tot conclusies, die negatief uitpakken voor deze heren. Dat zij zo, dat hoort bij menselijke vrijheid.
Stadermann zegt zo’n 20 seconden na de 9de minuut dat zij ook graag onafhankelijk en autonoom willen zijn. Hij haalt terecht aan dat we elkaar in de verschillende overtuigingen niet in de haren moeten vliegen, want dan bereiken we het tegenovergestelde van wat we allemaal graag willen: samen autonoom zijn en in vrijheid kunnen leven. Dat maken wij er dan van, die strekking lijkt ons gepast.
Okay, game on!
1. Met de morele rechtvaardiging betekent het nog niet dat je er bent; bezint eer ge begint
Je kunt het (morele) recht wel aan je kant hebben, maar als je het niet kunt afdwingen, dan ga je alsnog met een negatief vonnis de deur uit. Dit belangrijke punt en het verhaal dat de heren naar voren proberen te brengen heeft direct betrekking op het morele rechtvaardigheidsgevoel en de hoop die velen zoeken in een aanpak of een methode die dat gevoel ondersteunt en waarmee succes te behalen is. Die hoop drukken de heren keihard de kop in, met name in het eerste deel van de video. Ze kunnen wel zeggen dat degenen die het proces van autonoom/soeverein worden zijn aangegaan, vooral moeten doorgaan, maar de ondertoon van het gesprek zegt: “Vergeet het maar, dit gaat niet lukken en wij gaan je er niet bij helpen.”
Daarom is het ook zo’n vervelend interview. De boodschap is eigenlijk: “Laat alle hoop maar varen, want autonomie / soevereiniteit is gezwets. Van de overheid ga je niet winnen. Daarvoor heb je heel veel mensen nodig en wij weten ook niet hoe je dit varkentje moet wassen.”
En dit zijn dan de mensen die oproepen tot burgerlijke ongehoorzaamheid!
Daar zakt onze broek van af. En als ze het dan met de juiste onderbouwing zouden doen, maar nee, ze beantwoorden een aantal vragen die Stuurman voorlegt ondermaats en zelfs compleet incorrect. Op een aantal onderwerpen zitten we op één lijn, zoals die van de geboortetrust en het ‘common law’ – rechtssysteem. Ook al kan de uitleg over die onderwerpen beter, de strekking is: dat gaat ‘m niet worden in Nederland. Wij hebben het bewijs er van (ook) nog niet gezien. En dat vinden we jammer, maar ja, zo gaat dat in een land met blinden, dan is de eenogige de koning.
Might is Right
Zoals altijd is massa macht. Logisch. Natuurkundig is dat ook zo. Het recht van de sterkste geldt meestal. We zeggen het nog een keer, omdat het zo belangrijk is dat we dit gaan beseffen en er naar gaan handelen. Wij sluiten ons geheel aan bij het idee dat we massa nodig hebben om veranderingen in Nederland door te kunnen voeren. We vertellen ons publiek dat al vanaf het begin. Vooral tijdens onze bijeenkomsten hebben we dat tot in den treure herhaald. De politieke macht bestaat immers bij de gratie van massa. Aartsleugenaar Rutte weet het ook, want hij zei : “Als het Nederlandse Volk “nee” zegt, is het afgelopen”.
Zover zijn we helaas nog niet.
Heeft de Staat der Nederlanden eigenlijk wel autoriteit?
Ons viel ook op dat de beide heren (Pols en Stadermann) zich terdege bewust zijn van het feit dat er iets schort aan de basis waarop de STAAT autoriteit zou hebben. Pols, onder bijval van Stadermann, wijst op de ‘opsmuk’ om een toonbeeld van legitimiteit te verschaffen, maar dat het in essentie nog steeds dezelfde roof door dezelfde rover (overheid) is. Belasting, zoals we dat nu kennen (onze toevoeging), is feitelijk het schenden en afnemen van rechten onder dwang. Hoe dat precies in z’n werk gaat en wat wij daarmee bedoelen, wordt gaandeweg dit blogartikel van zelf duidelijk.
De discussie over de bronnen van het recht (wereldwijd) door de heren is fascinerend. Natuur-Recht (Nature’s Law), d.w.z. de rechten waarmee je bent geboren, worden in de video neergezet als filosofisch, maar let wel, de concretisering er van vinden we terug in één van de belangrijkste verklaringen die in het Westen is opgetekend, namelijk die van de ‘Declaration of Independence’. Die kun je niet zomaar aan de kant schuiven, als of ze er niet toe doen. De hele Westerse wereld waarin we nu leven, is er door opgebouwd. Het is goed om dat even tot je te nemen. Lees maar mee:
“Wij houden deze waarheden als voor zichzelf bewijzend: Dat alle mensen gelijkelijk geschapen zijn en begiftigd zijn met onvervreemdbare rechten waaronder Leven, Vrijheid en het Najagen van het eigen Geluk. Om deze rechten te beschermen zijn er overheden in het leven geroepen, die juist hun macht hebben afgeleid aan de instemming van de bestuurden; Dat wanneer enige vorm van overheid destructief is ten aanzien van dat doel, de mensen het recht hebben zulk een overheid te beëindigen en een overheid op te zetten op die grondslagen en principes en de macht zodanig te organiseren, zoals het hen het meest voordelig lijkt ten aanzien van hun Veiligheid en Geluk.”[2]
Recht op leven, vrijheid en geluk zijn universele waarden. Die veranderen ook in de toekomst niet. Pols stelt in dit kader heel duidelijk (bij ± 47:20), dat wanneer je recht niet kunt afdwingen, je het dus niet hebt, doordat het verweer op die gronden geen effect heeft. Hij praat uiteraard vanuit zijn eigen negatieve ervaringen met deze overheid. Vanuit die pragmatische context komen we dan weer uit bij het recht van de sterkste. En zo lijken we klem te zitten. Zo voelt dat voor velen ook. Dat is nu juist net het punt.
Waar de autonomiebeweging mee bezig is, is het vinden van de afdwingbare factoren die het morele recht in ere herstelt, zodat het recht op Leven, Vrijheid en het Najagen van het eigen Geluk weer centraal komen te staan en niet de beheersbaarheid van een volk en de controle daarover willen behouden – zoals deze overheid doet. Daar creëer je geen vertrouwen mee en je lapt de fundamentele waarden van het recht en dus van de democratische rechtstaat, aan je laars. Punt.
In die belangrijke zoektocht naar de afdwingbare factoren zie je een versplintering van initiatieven die apart van elkaar vinden dat zij de waarheid in pacht hebben om deze overheid te slim af te kunnen zijn. Zij beweren die afdwingbare factoren te hebben. Sommigen krijgen daardoor inderdaad sektarische trekjes. Wij denken niet dat het sekten zijn, maar de trekjes die daaraan doen denken, zien we ook wel. Dit proces dat zich afspeelt tussen en in die initiatieven, zien wij als een gezonde competitie. Zonder die competitie en daarmee druk op de zoektocht naar die afdwingbare factoren, vinden we ze namelijk niet. Het is een natuurlijk fenomeen. Wij zeggen: “Gewoon z’n werk laten doen.”
Het Koninkrijk der Nederlanden en dus ook de Staat der Nederlanden beroept zich op haar ‘rechtspositivistische”[3] inslag, zoals die is vorm gegeven en ingericht (lees voor een verdieping van kennis over rechtspositivisme de boeken van professor en emeritus hoogleraar Twan Tak en van professor Paul Cliteur). Daar handhaaft en dwingt deze Staat dus mee af. De morele autoriteit is er niet, maar het geweldsmonopolie is er wel. Dat is de pragmatische realiteit waar de heren Stadermann en Pols zich ook duidelijk over uitspreken. Daar heeft iedereen in Nederland mee te maken. Dat is ons speelveld in Nederland. Correct is het allerminst.
Terecht brengen Stadermann en Pols onderscheid aan in wat ‘DE FACTO’ de staat van zijn is in Nederland, ten aanzien van wat juridisch haalbaar zou zijn, en, wat het zou moeten zijn. Er komt nog een blog waarin we dieper in zullen gaan op de redenen waarvoor Nederland niet bij het Duitse Rijk hoort, en waarom Nederland geen onderdeel is van de U.S.A..
Op een heel geraffineerde wijze wordt zelfs de basis waarop dit Koninkrijk der Nederlanden is opgericht ter discussie gesteld door beide heren. Echter, hieraan wordt geen verdere duiding gegeven. Er wordt niets opgeklaard en het onderwerp wordt verwezen naar het rijk der filosofie, alsof die er niet toe zou doen. Je kan, met nadruk kan, er inderdaad anders over denken.
Echter, en dat weet elke 1e jaars-rechtenstudent omtrent de bronnen van het recht, het IS inderdáád ‘maar’ een kwestie van filosofie. Leentjebuur spelen en allerlei wollige beschouwingen ten spijt, elke keer komt er weer een nieuw boek dat bespiegelt (“opsmuk” in de woorden van Pols) dat het in Nederland wel goed zit met de wijze waarop opvattingen in het rechtsverkeer tot wet komen. Als je de boeken van (vooral) Twan Tak leest, dan kom je tot een andere overweging. Een overweging die volgens ons veel meer recht doet aan de universele waarden die we allemaal najagen. Maar waarom wordt die vorm van recht dan niet geïnstalleerd? Een retorische vraag uiteraard.
Overigens, het woord Rechtsverkeer is een typisch maritiem woord. Het gaat immers om het transport van een goed of recht van punt: A naar punt: B. Maar dat terzijde.
Proscriptie
Wat ons verder opviel, is de constatering van de beide heren dat de “situatie nu eenmaal zo is zoals die is”. En hiermee wijzen ze feitelijk op een concept dat “proscriptie” heet. Helaas vertellen ze je dat niet. Mogelijk dat ze dit principe niet eens kennen of hebben onderzocht. Gelukkig hebben anderen dat wel gedaan.[4]
Voorbeeld van proscriptie: Je vindt 500-Euro op straat. Volgens de wet ben je dan verplicht naar de Politie te gaan en aldaar aangifte te doen van deze vondst (in maritieme woorden is zo’n vondst een ‘derelict vessel’). Vervolgens komt de vraag of de Politie of jij deze voorwerpen bewaart. Proscriptie gaat nu spelen. Zou je het zelf bewaren voor 1 jaar en 1 dag, zonder dat de eigenaar, door de Politie naar je verwezen, zich bij je meldt, dan gaat het eigendom van die 500-Euro over van de onbekende verliezer naar jou.
Feitelijk is dat eigenaar worden typisch een fictie onder invloed van het verstrijken van de tijd. De originele eigenaar heeft je geen toestemming gegeven tot het in eigendom nemen van die 500-Euro. Stel je dus de teleurstelling voor wanneer na 1 jaar en 3 dagen de eigenaar zich bij je meldt en je niet verplicht kunt worden tot teruggave.
Of in de woorden van Napoleon Bonaparte: “Ik vond de Kroon in de modder en heb deze met mijn zwaard opgepikt; Het Franse Volk heeft deze op mijn hoofd geplaatst”.
Dit zijn twee voorbeelden van “proscriptie”. In het internationale recht is dit een principe of uitgangspunt dat gebruikt wordt om de boel een beetje te sussen. Anders zou het nogal een warboel worden van allerlei staten en mensen met allerlei claims.
In werkelijkheid komt het er gewoon als volgt op neer: Kan je ermee wegkomen dan is het feest voor jou. Indien niet, dan heb je pech. En hierin geldt het recht van de sterkste met de meeste uithoudingsvermogen.
En dit brengt ons tot een punt waar we ons wel achter de oren krabben. Pols en Stadermann spreken over de natuurlijke persoon als de drager van rechten en plichten. Echter, wanneer het ‘het Koningshuis’ of ‘de Koning’ betreft, dan spreekt hij van privileges die zelfs in wetten zijn vastgelegd. Kennelijk is het hem wel duidelijk dat er een verschil is tussen privilege en recht. Feitelijk is een privilege een voordeel welke aan iemand wordt toegekend door een ander, die het recht heeft of neemt om dit privilege toe te kennen.
Voorbeeld van het verschil tussen recht en privilege: Niemand heeft het recht om bij ons aan tafel mee te eten. Echter, op uitnodiging kan het privilege worden toegekend om dat eens te doen.
2. Betekenis en begrip
We zijn dan nu aanbeland op het vraagstuk: wat betekent iets? Wat is de definitie of duiding van een woord, welke betekenis moet er aan een woord worden gehecht? De enige ‘wettelijke’ bron van betekenis is de Nederlandse Taal Unie: De Dikke Van Dale en het Groene Boekje.
En hier zien we dan de heupzwaai, waarin de Staat der Nederlanden ons heeft genomen. De fictie zelf duidt wat iets betekent en gebruikt die duiding vervolgens om onze rechten te schenden. De legitimiteit wordt georganiseerd door:
“Dat hebben we zo met elkaar afgesproken”.
En dat is letterlijk levensgevaarlijk! Zo kan een democratische meerderheid namelijk de rechten van een minderheid schenden. Dat is ook precies de reden waarom democratieën ten onder gaan. J. Goebbels wist dit maar al te goed.
Het is een terloopse uitspraak die Stadermann hier doet en waar de rest mee instemt, maar precies dit is het gevaar van een democratie. Dat is de geschiedenis die zich herhaalt, omdat dit bewustzijn ergens blijft hangen bij mensen. Het gaat blijkbaar niet mee in de evolutie. De genen zitten er in elk geval niet mee, kun je stellen.
Als je niet beter weet, dan laat je het er bij zitten. Dit is de valkuil waar de heren Pols en Stadermann ook in zijn gevallen, of bewust aan mee doen. Dat laten we even in het midden.
Wat opvalt en waar wij graag nog wat aandacht op vestigen is het volgende: Dat er anders over gedacht kan worden (Pols en Stadermann vragen het zich hardop af en stellen dit ook).
In de wijze waarop de diverse punten (de 10 stellingen) worden besproken, blijkt duidelijk dat de heren vanuit die fictieve duidingen (die van de Taalunie) werken. En dat is nogal wiedes. De vraag is niet of dat terecht is. Ze maken duidelijk dat er nogal wat consequenties zitten aan dat anders denken, vanwege de juridische consequenties, juist omdat de ijzeren vuist van deze overheid er is en daar zo strikt op handhaaft. Ons hele onderwijssysteem is er immers op ingericht. Hiermee geven we in andere bewoordingen weer wat we hiervoor al schreven. En zo worden we dus in de ‘taal-tang’ gehouden.
Enerzijds is er sympathie voor hen die de kat de bel aanbinden. Zo wordt het idee om vanaf 1-1-2024 geen belasting meer te betalen, en dit aan de ANBI Belastingdienst ter kennis te geven, als sympathiek beoordeeld. Ze zouden het prachtig vinden als tienduizenden mensen hieraan mee doen. En met name Stadermann (als gevolg van de camera-hoek) zegt dat vergenoegd.
Anderzijds, uit hun woorden blijkt niet dat ze deze actie steunen, want ze doen er zelf (zeer waarschijnlijk) niet aan mee! De beeldvorming is dusdanig alsof de heren aan de zijlijn staan als de beste stuurlui. En dat steekt.
Stadermann haalt zelf(s) de Akte van Verlatinghe erbij. Mooi! Dát is met recht een document om te lezen en het is een goed punt zich te verdiepen in de gebeurtenissen daaromtrent. Eerlijk gezegd, wij kennen geen enkele soevereiniteitsbeweging, zoals die van 1581, of die van 1776, die niet tot een gewapende strijd heeft geleid, juist omdat de heersende macht er absoluut een broertje dood aan heeft om haar macht op te geven. Nee, liever gebruikt de heersende macht andere idioten die onder autoriteit zijn gesteld als breekijzer ten einde de wil van de soevereinen te breken.
En dan is er nog een aandachtspunt. Dit onderwerp van autonomie, zelfbeschikking en soevereiniteit, woorden die dezelfde betekenis hebben, leent zich niet voor een uurtje “bashen”.
We hebben reeds aangegeven dat de fictie (deze overheid) haar eigen definities heeft, d.w.z. ze leggen zelf betekenis in de woorden die ze gebruiken. Die betekenissen behoeven niet correct te zijn. Ze behoeven slechts opgelegd te worden met dwang. Die dwang kan dan in de vorm van boetes, gevangenisstraf en fysiek geweld worden uitgeoefend (handhaving). Daartoe heeft de STAAT zich allerlei bevoegdheden toegekend. Dat kunnen ze, omdat ze de macht van de structuur hebben. Wij, mensen, worden op deze manier ‘beheersbaar’ gehouden, zoals het vee bij de boer.
Het is aan ons of we die, door ons zelf weg- en afgegeven macht, kunnen en willen weerstaan. Dat is waar wij staan. In de positie van onderworpene. Men noemt dat dan een “rechtssubject”, ook wel de ingeseytene (oude spelling) of de burger.
Persoon
Een onmisbaar onderwerp voor de opbouw richting de afdwingbare factoren (weet je nog?) is die van het begrip PERSOON. Onder het recht van de Staat der Nederlanden is het begrip persoon onder te verdelen in drie soorten personen, namelijk een juridische persoon [1], een publiek rechtelijke persoon [2] of een natuurlijke persoon [3]. Al deze drie personen kennen een gemeenschappelijk kenmerk: ze (zijn) ontstaan door een rechtshandeling die bekrachtigt wordt door het opstellen van een akte (ook wel een verbintenis of een contract – en dat is een noodzakelijk gegeven in dit verband). Deze akte (of verbintenis/ contract) wordt opgesteld door een persoon met een specifieke bevoegdheid (ambtenaar, notaris etc.). Om een goed begrip te krijgen van de drie typen personen, hier nog ons overzicht:
- Een juridische persoon, zoals ook Pols en Stadermann uitleggen wanneer ze spreken van een stichting of een BV of NV, wordt bij notariële akte opgericht, voorzien van de nodige stempels en handtekeningen (autorisaties)
- Een publiek rechtelijke persoon wordt ook bij akte opgericht maar dan als gevolg van een bestuursdaad bij wet voorzien door een daartoe gemachtigde (autorisatie)
- De natuurlijke persoon is ook door een rechtshandeling tot stand gekomen en wel door de daad van de geboorteaangifte (autorisatie?)
Een nuchtere beschouwing van het woord ‘persoon’ is nodig en veelzeggend. Dan moet je beginnen bij de etymologie. Het woord ‘persoon’ bestaat in feite uit twee begrippen die afkomstig zijn uit het latijn: “per” en “sona”. “Per” betekent door middel van en “sona” betekent klinken/ klank.
Persona betekent dus: Door middel van klank.
Dat is de correcte betekenis, en die is alleen te vinden door het via de etymologische weg te onderzoeken. Dan kom je bij de bron. En dat is van wezenlijk groot belang in de context van ‘het recht’ en daarmee de waarde: recht. Op die manier ben je in staat om correct te zijn en dat is de enige geweldloze manier om deze (r)overheid te corrigeren. Dat moeten we dan wel met z’n allen doen.
Het ontstaan van het begrip ‘persoon’ heeft uiteraard te maken met het Romeins theater, alwaar van maskers gebruik werd gemaakt. Deze maskers stonden op een steeltje en werden voor het aangezicht gedragen, zodat een acteur een andere rol kon aannemen. Een prachtig voorbeeld tref je aan in de eerste 5 minuten van de film: Julius Ceasar[5]. Logisch dat men dus denkt aan ‘masker’. Echter, het woord zelf is breder dan dat. Want wat klinkt door middel van klank?
Jouw stem! Uiteraard!
Dus de stem klinkt door middel van klank. Het: “Ja, ik wil”, zoals bij een huwelijk (je bent verplicht om dat uit te spreken), of “Nee, ik wil niet”. Dit is dus de klank van de wilsbeschikking in haar meest rauwe vorm. En dus ons lijf[6], waarin wij verblijf houden als geest, is onze persoon die de klanken voortbrengt en door middel waarvan wij handelen. Zo dien je dit te zien. Geschreven taal is niets anders dan klanken omgezet in hiërogliefen en symbolen, die wij ons aanleren, zodat we met elkaar kunnen communiceren (op afstand) en ervaringen en ideeën kunnen worden vastgelegd.
Deze persoon kan verrijkt of opgesmukt worden met allerlei attributen. Ook effecten genoemd. De kleren maken de man, toch? Een dolfijn heeft daar geen last van. Dit intelligente dier heeft geen opsmuk. Geen kleren, geen schmink, geen auto, geen land (zee territorium), geen huisraad, etc. Wij kunnen dat wel. En zo wordt onze persona verrijkt.
In de Black’s Law Dictionary van 1910 zie je dit duidelijk terug. Let eens goed op de eerste duiding. Vandaag de dag zoek je tevergeefs naar de eerste betekenis, terwijl vorig jaar dit nog prima te doen was. Zelfs al wil je weten wat de duiding is onder het Amerikaanse rechtssysteem met het woord en begrip ‘person’, via de website https://thelawdictionary.org/?s=person, dan word je bij de zoekterm getrakteerd op 224 pagina’s waar het woord “person” in voor komt en zoek je het onder de letter: P, dan word je bedolven onder allerlei termen in willekeurige volgorde. Het lijkt erop dat men de betekenis wil verbloemen. En ja, de 1910 versie (of ouder) zijn beschikbaar voor directe consumptie. Wil je een kijkje in de keuken van de moderne betekenis, dan kan dat niet online. Dan is een bezoekje aan de Amerikaanse boekhandel in Amsterdam nodig.
Ga met dit in gedachten eens op onderzoek uit en zoek naar de juridische betekenis van het woord ‘mens’ of ‘persoon’, bijvoorbeeld in het Burgerlijk Wetboek, of popie gezegd: privaat of civiel recht? Het is er niet. We zien hier onder Nederlands Recht een enorm gat. En dus gaat de definitie van de Nederlandse Taal Unie gelden. Want zo moet je redeneren. Dit (en vele andere zaken) berust niet op toeval. Nog niet misschien.
We lezen in de Dikke Van Dale[7]:
per·soon (de; m/v/x; meervoud: personen)
1 individu, mens: het kost drie euro per persoon; mijn persoontje ik; in persoon zelf
2 (juridisch) mens of organisatie met rechten en plichten: er zijn natuurlijke personen (mensen) en rechtspersonen (instellingen)
3 (taalkunde) elk van de drie klassen van de persoonlijke voornaamwoorden: de eerste persoon (spreker), de tweede persoon (toegesprokene), de derde persoon (persoon of zaak waarover je spreekt)
Door taal-bastaardisatie en onder UNIDROIT uitgewisselde belangen van homogenisatie van het burgerrecht worden betekenis en duiding van woorden aangepast. George Carlin grapte er een keer over: “Ergens, tijdens mijn leven, en ik werd er niet van op de hoogte gesteld”, zo zei hij voor het lachende publiek in New York, “werd toilet papier badkamer doekje”. (toilet paper => bathroom tissue).
Het toont een serieuzer vraagstuk. Wanneer betekenis en duiding onder invloed van politieke belangen veranderen via methoden die onderhands zijn, waar laat dat de houder van rechten dan?
Pols ziet het verschil blijkbaar niet meer tussen rechten en privileges, behalve wanneer het het Koningshuis betreft. Immers, de betekenis van persoon als houder van rechten en plichten staat toch in de Van Dale? Dat is wat het is in Nederland. En zo glijden we af naar een dystopische samenleving door de dooddoener:
“Maar zo hebben we dat toch met elkaar afgesproken?!?”
3. Onze kijk op de zaak
Plichten kennen een aantal bronnen. De eerste bron is plichten uit hoofde van recht. (Zie de 1e duiding van het woord: persoon). Jouw recht, je soevereine recht van leven en vrijheid nopen jou om het recht van leven en vrijheid van anderen te eren en in aanmerking te nemen. Logisch toch!? Dit sluit uit dat je moorden begaat, diefstal pleegt, dwang uitoefent op anderen om iets te doen of te laten. Maar ook dat je te goeder trouw handel drijft. Dit houdt ook in dat je eerbaar geld geeft voor eerbare goederen en je woord nakomt. Je eert hierdoor het eigendomsrecht van jezelf en anderen. Je eert hierdoor het eigendomsrecht op je lijf en leven van jezelf én dat van anderen.
Deze bron van plicht is de meest anarchistische die je maar kunt bedenken. En wat hebben machthebbers daar een hekel aan! Daarom is dit geen deel van de ‘code civil’, oftewel het burgerlijk wetboek. Wat een gemis!
De tweede bron wordt door de omstandigheden gedicteerd. Denk hierbij aan een noodsituatie. Iemand dreigt te verdrinken. Ligt het in jouw macht zo te helpen dat die verdrinkingsdood wordt voorkomen? Wanneer je zou kijken binnenin het maritieme recht dan ontdek je al gauw dat die plichten, zoals drenkelingen helpen, onontkoombare plichten zijn. Ze komen niet voort uit je recht, maar uit de eer voor het leven in gevallen van hulpeloosheid. Daarom is de eerste opdracht voor een kapitein het veilig stellen van zijn schip en is het verlies ervan een heikele kwestie (maritiem recht).
De derde bron komt voort uit contract. Jij koopt een auto en als tegenprestatie is een prijs in Euro-valuta bedongen. Bij aanvaarding van de auto moet jij dus de tegenprestatie, oftewel, de Euro’s betalen. Betaal je niet, dan ben je in je plicht tekort geschoten, dan ben je in verzuim en gebreke. In dit geval ben je drager van rechten en plichten, die je uit eigen vrije wil door middel van jouw wilsverklaring bent aangegaan en op je hebt genomen. Je hebt je woord gegeven.
Al deze bronnen vallen onder de 1e duiding uit de Black’s Law Dictionary van 1910. Ze komen in zekere zin wel onder Burgerlijk Recht voor in Nederland, maar zijn altijd ingebed in de bepalingen van het gebouw van rechtsregels die uit de publieke sfeer komen. Ze zijn daarom niet privaat rechtelijk, maar publiek rechtelijk. We weten dat we hiermee een heilig huisje treffen. Op dit punt gaan we hier niet dieper in anders dan de vermelding dat je eens kunt nadenken over de aspecten rondom huwelijk en scheiding. Is er iets meer privé dan dat? Echter, het wordt geheel beheerst door publiek recht. Op zijn best dus is de gepropageerde visie en het woord-gebruik van privaat recht een fictieve, en juridisch een verre van correct idee.
Een vierde bron, tja, die is er niet. Althans, niet DE JURE. Wel kan een potentaat jou proberen te dwingen onder de overtuigingskracht van geweld, gevangenisstraf en/of boetes je tot bepaalde dienstverlening dwingen. Dus terwijl jij onder de indruk bent van Art. 1.1 lid 2 BW, alwaar dienstbaarheden onder welke noemer dan ook faliekant en absoluut worden afgewezen, en het dus lijkt alsof jij de drager van rechten bent, is de potentaat geheel ergens anders mee bezig en maakt van jou een drager van een paar rechten en maar liefst duizenden plichten. Lekker dan.
Denk aan de held van de Oekraïne, Zelensky, die Jan en Alleman aan het front wil hebben als voer voor de Russische kanonnen. Ten einde dat dodelijke noodlot te ontlopen gaan mensen zover zichzelf te mutileren, of men vlucht naar veiliger gewaande oorden (hetzelfde zal in Rusland gaande zijn). En wat denk je? …De oproep om uitlevering is al door hem gedaan. Weet je zeker, nu je dit ook weet, dat je dat Oekraïense vlaggetje (nog) uithangt?
Of neem onze eigen grootheid uit de polder: Wopke Hoekstra van het CDA, die zijn voorgangers papegaait en roeptoetert over (sociale) dienstplicht. Bestuursrecht is een zaak die door professor en emeritus hoogleraar Twan Tak werd omschreven met de woorden: de kansloze burger, en wij voegen eraan toe: “de drager van plichten onder dwang”. De ultieme natte droom van de EU-SDG-crowd.
Dus als uit de Zwitserse Alpen als een bezwerende Mashuganishi Yogi[8] Schwab orakelt over: “recalibration of human rights” ga er maar van uit dat dit betekent dat “you’ll own nothing” bedoeld wordt. Uiteraard is “own” NIET met de betekenis van Black’s Law Dictionary van 1910, in de zin van openstaande verplichtingen, alsof je dan ineens schulden-vrij verklaard bent. Was dat maar waar. Maar, nee:
Niets meer in eigendom, ook je lijf niet, dus ook geen stem die kan klinken in zelf-beschikking als een ja of een nee!
Besef je dat voldoende? In dat opzicht hebben Pols en Stadermann absoluut een punt. Jezelf neerzetten in een onverdedigbare positie is niet echt handig.
In de video gaat Stadermann behoorlijk uit de bocht met zijn verhaal over de ‘natuurlijk persoon’ inzake het erfrecht van het kind dat nog in de buik is wanneer diens vader overlijdt voor diens geboorte. Wat Stadermann had moeten zeggen is dat toegang tot het erfrecht onder Nederlands recht slechts dan kan plaatsvinden als het kind door de procedure van de geboorteaangifte is gegaan. Om die reden staat in het Burgerlijk Wetboek dat meerdere mensen bevoegd zijn tot aangifte en een aantal zelfs tot plicht! Sterker nog, het wetboek van strafrecht (art. 448) bepaalt de sanctie en de remedie. Met andere woorden er is keihard sprake van: DWANG! Ze hebben dat zelfs zo vastgelegd! “Er buiten blijven zou in theorie kunnen”, zegt Stadermann, maar dan loop je alsmaar tegen de ID-verplichtingen aan die door het systeem als toegangspas (gekoppeld aan je BSN) wordt gebruikt. Geen ID? Geen toegang tot de diensten van deze overheid. Dat is de grote fuik waar we met z’n allen in zitten. En dat is niet okay. Verre van!
Om hier even bij Stadermann en dus het gesprek van de drie heren te blijven: ze vertellen het net niet correct. Zo kunnen we nu concluderen. Tja, dan krijg je dit soort manke verhalen en conclusies. En zo worden we dus bedot door zogenaamde specialisten. Er wordt door Pols nog overgeschakeld naar de natuurlijk persoon die gelijk wordt gesteld aan de mens en daardoor drager is van rechten én plichten (verbintenis). Daar wordt mee bedoeld dat wij rechtssubject zijn van het systeem als in een contract! Als de heren zich niet achter deze theorie van het rechtssubject van de overheid scharen, dan kunnen ze hun verhaal niet hoog houden en de beweringen niet doen, zoals ze die doen. Wederom; waar is hier de correctheid?
Wij willen benadrukken dat wij hiermee niet zeggen dat de natuurlijke persoon exact gelijk is aan de mens. Het is een bekleding of masker waardoor de mens rechtshandelingen kan plegen binnenin de fictie. Dit wordt door meerdere autonomiebewegingen onderkent. Een rechter of andere wetsdienaar ‘ziet’ en handelt alsof beide 1 zijn. Dat MOET ook zo blijven, anders dondert het hele juridische gebouw in elkaar – en alles wat daarmee samenhangt.
Nu komt er een essentieel stukje van de puzzel. De rechter is gehouden tot uitvoering van artikel 16 van het ICCPR/IVBPR, welke zegt dat een ieder het absolute recht heeft voor de wet te allen tijde overal als persoon erkend te worden (vanuit elke jurisdictie). Waarom dat zo belangrijk is lichten we verderop verder toe. We moeten je eerst nog wat andere zaken vertellen over die video.
Want we waren verrast toen opeens het woord: ‘soevereiniteitsverklaring’ viel. Dit is niet eigen aan de autonomie-beweging. Maar Pols weet wel van onze verklaring af. We hebben op 13 december 2022 met hem gesproken. Hij was toen niet bereid ons volledige verhaal goed aan te horen. In de video zegt hij in het begin doodleuk dat zich nog nooit iemand heeft gemeld, nou bij deze corrigeren we ook dat. Hij zit daar te liegen. De uitnodiging is destijds via Karel van Wolferen van Gezond Verstand tot stand gekomen.
Enfin, toen wij hem vroegen: “wat is je naam?”, ontweek hij het antwoord eerst met de woorden: “Dat weet je toch?” Ten slotte gaf hij toe en zei: “Jeroen Pols”. Die uitspraak, het noemen van die naam, dat is juridisch ten ene male onder Nederlands Recht een leugen. Kijk voor de gein maar eens in je paspoort. Daar staat onder de noemer ‘naam’: de familienaam, welke je dan ook mocht hebben. In zijn geval is dat ‘Pols’. Dat is dus een tweede leugen, als we even streng mogen zijn in het kader van het Nederlands rechtssysteem.
Let wel, onze intentie is niet om de heren zwart te maken of af te branden op wat ze hebben gezegd. In de rechtspraak wordt elk woord gewogen en zijn contracten en voorwaarden altijd leidend. Dat staat op papier. Wat wij hebben ontdekt en geleerd, is dat je in alles naar de bron moet gaan en het van daaraf opnieuw moet opbouwen. Dat geldt dus net zo voor dit feit, en dus de taaltruc die men uithaalt, zonder dat ze dat je te vertellen. Als je je er eenmaal bewust van bent, dan kun je corrigeren. Dat is wat wij in essentie voor ogen hebben. Alleen dát.
Dus, de naam, die je ouders je gegeven hebben, is onder Nederlands Recht tot een voornaam verworden. Opvallend, nietwaar?
Van Dale zegt:
1 voor·naam (de; m; meervoud: voornamen) 1. bij de geboorte aan een kind toegekende naamMaar dat is dus niet je naam ná de rechtshandeling van de geboorteaangifte, maar de naam van vóór de rechtshandeling van de geboorteaangifte. Na de rechtshandeling van de geboorteaangifte is je naam de familienaam van je vader geworden. Of van je moeder, als dat zo uitkomt. Dit wordt zichtbaar op je geboorte-akte. Zo ben je een drager van rechten en plichten als onder een verbintenis geworden, gescheiden van je ‘oerdeel’. Voor verdieping op dit punt, lees dit blog.
De voornaam of het voornaam-woord is dus een verwijzing naar een feit zonder het feit zelf te zijn. En zo ben je gescheiden geraakt van je geboorte-recht en een “ingeseytene”of burger geworden, de bezitloze, de hulpbehoevende, de debiel, namelijk door een rechtshandeling onder dwang waartoe je geen autorisatie hebt gegeven – en – wat je ook nog eens niet verteld wordt door degenen die het onderwijs samenstellen.
De toegepaste dwang wordt gevolgd door dwaling. De valsheid; het bedrog wordt in stand gehouden door een systeem dat er zelf baat bij heeft door, zoals Pols het noemde: ‘roof’. En zo is deze cirkel rond en kan er volgens ons geen andere logische -correcte- conclusie bestaan dan die je nu hebt gelezen.
Het woord ‘debiel’ kan als schokkend worden ervaren. Een debiel is niet een gek, maar iemand die niet in zijn kracht staat. Het betekent letterlijk: niet kracht. Ontkracht, dus. Tegenover de debiel (in betekenis) staat de man, recht van lijf en leden in zijn kracht als een ‘uitgezetene’. Je kunt je afvragen wat onze voorouders in de zin hadden toen ze deze woorden verzonnen. De etymologie-bank geeft er in elk geval geen uitsluitsel over.
Wanneer je zorgvuldig naleest wat een naam, woord, zaak en handeling is, blijken er nogal wat gaten te zitten in het logische verband er van, althans in die van de Dikke Van Dale. Dat logische verband wordt duidelijk wanneer je dit etymologisch gaat onderzoeken. Het komt erop neer dat het gaat om de naam van iemand, iets of een handeling. Lopen is een handeling, maar iets anders dan fietsen. Jan onderscheidt zich van Piet en een koekje onderscheidt zich van een brood, zoals elkeen zeer goed weet. Zoals je vaste grond letterlijk onder je voeten nodig hebt, zo ook heb je correctheid, feiten nodig, zodat je samen een leven in Vrijheid en eigen Geluk (en daardoor gezamenlijk geluk) kunt najagen. Het is zelfs een onmisbare voorwaarde!
Zucht.
We hebben de aanpassingen van duidingen door deze overheid al vaker gezien. Ook de onderdrukking van de stem, hetzij die met de mond of met het schrift, onder het voorwendsel van misinformatie, desinformatie enzovoorts. Big Tech in samenzwering met Big Gov.: Een krachtig wapen! Het boek 1984 blijkt slechts een vingerwijzing in de vergelijking met waar we de afgelopen 20 jaar doorheen zijn gegaan.
Maar zo zie je hoe het bestieren van de betekenis van een woord of naam leidt tot de positie van onderworpene aan de in zwarte jurkjes met witte befjes geklede lobby-groep.
En als je dan van die positie van onderworpene overgaat tot de positie van nog kanslozer (we vragen ons af of dat nog kan en het was wel grappig de heren te horen spreken over de gevaren van alles verliezen, terwijl het besef van alles verloren hebben nog niet is doorgedrongen), dan gaat onze soevereiniteitsverklaring een geheel andere kant op.
De spreekwoordelijke boer die in de video wordt getoond, die beweerde geen natuurlijke persoon te zijn, maar mens, vergat even een belangrijk detail. We hebben het al eerder genoemd: artikel 16 ICCPR. Wij menen dus dat we de rechter beter kunnen vertellen wat deze doen moet, in plaats van dat de rechter zelf gaat gissen, en veronderstellen, en aannemen in de zoektocht naar een oplossing voor het mysterie van het “aanwezig zijn en toch ook weer niet”. Dus in plaats van door het publiek recht, en dus de STAAT, beheerste ‘natuurlijke persoon’ hebben wij een echt en zuiver privaat rechtelijke persoon gecreëerd, door middel van de soevereiniteitsverklaring.
En vanuit die positie is het anders kersen eten. Ook voor de rechter. Want nu zijn niet automatisch de gebruiksvoorwaarden van het publiekrechtelijke door de STAAT gecreëerde en beheerste publiek rechtelijke lichaam van toepassing. Nu komen de waarde van PSG (Parsé Syntax Grammar of nu-ruimte-feiten-taal) en de Post-mechanieken om de hoek kijken[9], die je altijd in combinatie met de soevereiniteitsverklaring dient in te zetten om je vrijheid als soeverein binnen dit systeem te kunnen behouden en waarop je dus kunt handhaven. Ze hebben dan geen enkele vat meer op je. Het zijn de al eerder genoemde afdwingbare factoren die hier in werking treden, of beter, hun werk doen. Later meer daar over.
Een boek van 120 pagina’s?
Tijdens het gesprek tussen de heren viel ons op dat er onderonsjes waren. Kennelijk kennen zowel Pols als Stadermann een boek van 120 pagina’s in pdf-vorm waarin precies omschreven zou zijn hoe het met soevereiniteit werkt. We hebben geen idee waar ze het over hebben. Het zou hen gesierd hebben dit met naam en toenaam (sic!) vermeld te hebben.
En wat dan te denken van het argument dat die 120 pagina’s zo beschreven zijn dat er sprake zou zijn van een lastig te weerleggen geheel? Stadermann spreekt zelfs zijn vermoeden uit dat dit boek wel eens bedoeld kan zijn om verwarring te zaaien en mensen tegen elkaar op te zetten.
We hebben geen idee wat we hiermee moeten. Gelet op het ontbreken van enige houvast, speelt een dergelijk argument alleen maar in op de negatieve beeldvorming, terwijl we na zorgvuldige bestudering van het hele uur tot de conclusie komen dat de drie heren het ergens goed bedoelen. Dus, welke reden noopt tot het achterwege laten van het noemen van naam en toenaam en dus het onderonsje?
Wanneer je in je geboorte-recht wil gaan staan, dan tref je een formidabele tegenstander: De Overheid ‘in the flesh’. Het treffen van David en Goliath zijn daarin slappe aftreksels. En terecht waarschuwen de heren voor overhaaste en ondoordachte stappen en het debiteren van begrippen en duidingen die onder Nederlands Recht niet thuishoren. Je kan geen twee jurisdicties met elkaar vermengen. Daarom, zoals we lieten zien, scheidt Black’s Law Dictionary betekenis in diverse jurisdicties: US, Civil, en Ecclesiastical. En Nederland heeft uiteraard zo haar eigen duidingen.
Stuurman, die de bespreking leidt, stelt de vraag: “Waarom zou dit zo door de beweging zijn gesteld?“
We knipperden even met de ogen. Díe vraag hoort in dat gremium helemaal niet thuis. Dat zou je eigenlijk moeten vragen aan de groep die het argument aanhangt. En het vraagt ook om een bevinding ten aanzien van een motief (Mens Rea = een schuldige geest) dat zich buiten het eigenlijke juridische vraagstuk bevindt, omdat ze daarover geen echte kennisdragers zijn. Ons advies; nodig mensen uit waar deze informatie van afkomstig is, of doe journalistiek onderzoek, voordat je hierover iets roept op een kanaal als CW. Het gaat ook hier om correctheid. Als we deze overheid en dienst handlangers willen corrigeren, dan zijn we verplicht onszelf eerst te corrigeren. Het goede voorbeeld geven dus.
De bespreking van de Trust, tja, we hebben er al enigszins over geschreven. Luisterend naar de argumenten van de beide heren kwam deze ons nauwelijks overtuigend over. En ja, we staan open voor bewijs en onlangs hebben aan dat onderwerp een blog gewijd.
Pols vraagt zich hardop af: “Waarom een overheid een trust in het leven zou roepen voor haar bevolking?” Wel ons antwoord daarop is dezelfde als die een rijke ouder dat voor zijn of haar kinderen zou doen. Om er zeker van te gaan dat een aantal basis voorzieningen altijd aanwezig zullen zijn los van de omstandigheden van deze wereld. We kunnen ons goed voorstellen dat basis onderwijs, basis gezondheidszorg, en dergelijke belangrijke zaken zijn die die prima uit de opbrengsten van een trust vermogen betaald zouden kunnen worden.
De vraag die Pols dus stelt is geen argument tégen het bestaan van een trust. De vraag is derhalve een ‘red herring’, een afleiding van het eigenlijke onderwerp.
Ook claimt Pols dat door deze Trust er een geldelijke waarde komt te hangen aan het leven van een mens. We zijn het met hem eens dat dit onfatsoenlijk zou zijn en zeer zorgwekkend is. Voor de oplettenden: er werd in het nieuws, kort voor de corona-plandemie-hoax, al begonnen met de waarde van levensjaren voor ouderen (qaly’s genaamd, zie ook deze uitzending van blckbx.tv). Dus hoeveel kost het en hoeveel is de waarde van een aanvullend levensjaar?
Deze denkwijze alleen al toont aan hoe ver dit ontdaan is van echte menselijkheid. Dit heeft niets met een trust te maken. De relatiewaarde van een mens en een trust is er niet. Desondanks zou het kunnen dat er een verplichting is om voor elke levend geborene een bepaalde waarde in een trust te stoppen zodat de basis voorzieningen betaald kunnen worden. En dat is een heel ander idee.
Dus dit argument van Pols slaat niet op de trust. Het zou wel eens zo kunnen zijn dat dit eerder een uiting van de diepliggende angst van een herhaling van volkerenmoord in de naam van economische vooruitgang is. En wij delen dat gevoel. “Nie wieder” moet dat ook zijn! Wat echter de WEF met haar slaafjes in het kabinet en 2e Kamer en andere instellingen aan het doen zijn, daarvan zou de angst je om het hart kunnen slaan.
Dus het verbinden van de trust met een menselijke waarde als filosofie of uitgangspunt is juridisch nauwelijks haalbaar. Dat laat onverlet dat een zorgvuldig plannende bestuurder dit wel kan doen, wetende wat iets kost, waarbij dat iets dan basis onderwijs en basis zorg is. En de opbrengsten uit een trust gebruiken voor basis voorzieningen zodat elkeen zich kan ontwikkelen, ligt binnen de plicht die deze overheid onder ICCPR zelf schoudert.
We zeggen hiermee niet dat dit zo is, maar, in relatie tot de claim van Pols zou dit ons antwoord zijn. Met andere woorden: zijn argument snijdt geen hout.
Dan argumenteert Pols nog over economische zaken. Want, zo betoogt hij, al die miljoenen zouden de inflatie aanwakkeren. Onzes inziens zou dat best mogelijk zijn, maar tot nog toe is ons niet bekend wie met miljoenen per jaar kan strooien. We zijn wel een paar …eh … bedenkelijke claims op het spoor. Maar stel nu eens dat het inderdaad zo is: elkeen van ons kan toegang krijgen tot een geboortetrust die elk jaar 1,5 miljoen Euro uitkeert. Ja, uiteraard, er zou inflatie zijn. Het woord ‘inflatie’ of ‘hyperinflatie’ zou tekortschieten om die overtreffende trap te beschrijven. Het zou de Euro totaal uit de voegen doen barsten. En dat recht van het uit elkaar laten klappen of imploderen van de Euro is voorbehouden aan de hogere magisters. En wij zijn geen leden van die club.
En trouwens, 25 duizend miljard doet de staatskas van 500 miljard schrompelen tot een aalmoes. Dat zou de macht van de pluche plakkende potentaatjes (ja de 3 p’s) direct inperken. Nee, het basis-inkomen is dan een veel beter idee en geeft de overheid meer zeggenschap; Veel beter dus vanuit het perspectief van de SDG’s, de maakbare samenleving en uiteindelijk, the bottom line: controle!
Want wat zou je met 1,5 miljoen doen? Sterker, wat zou je met 50 man die het geld bij elkaar leggen kunnen doen? Elk jaar opnieuw! Afschuwelijk dit soort scenario’s. We weten toch nog wel wat er met ABN-AMRO gebeurde toen minder dan 1% van de uitstaande aandelen het beleid van de bank torpedeerde?
Hallo SDG’s, doei en tot nooit meer weerzien!
Dus ook dát is geen argument tegen het bestaan van een trust. Daarom, exact daarom, zijn wij op basis van feiten omtrent de trust-wetten gaan nadenken over welke bewijzen er nodig zijn om die trusts aantoonbaar te maken en mogelijk toegang ertoe te krijgen.
En frappant is dat de door Pols en Stadermann genoemde argumenten NIETS met juridische argumenten van doen hebben. Het lijkt erop alsof ze de klok wel hebben horen luiden, maar niet weten waar de klepel hangt. Zo hadden ze als juridisch argument de basis van de claim van 1,5 miljoen per jaar kunnen fileren in 10 seconden, zoals wij wel hebben gedaan [10].
Simpel gezegd komt het op 2 dingen neer als we spreken over een trust: Wat zijn de voorwaarden van die trust? Wat zijn de forensische bewijzen?
We zijn bereid te wachten, maar we houden niet onze adem in. Stadermann ook niet, maar die eet dan zijn schoenen voor de camera op. 😉
Volgens Pols zou de plicht tot het betalen van belasting volgen uit de belastingwet. Daar zijn we het op zich wel mee eens. Maar we zien niet hoe dit zich verhoudt tot ons, anders dan dat het een kwestie is van dwang op basis van angstmakerij, boetes en gevangenisstraf en het leven tot een hel maken door de rovertjes zelf.
Terecht wijzen ze op het punt dat van de vele typen belastingen het daarmee opgehaalde geld slechts fractioneel wordt gebruikt voor het doel van die maatregel. Wat onvermeld blijft, is dat deze overheid meent gedrag te mogen beïnvloeden door belasting beleid. Denk hierbij aan de accijns op sigaretten en drank.
Het is opvallend hoe de overheid steeds bezig is met het bepalen van essentiële zaken, en dat wat zij als onwenselijk achten hoger te belasten dan dat wat ze als iets minder “minder wenselijk” zien. Gelukkig gaat het hier maar om het kwadraat van minder, want als het tot de derde macht zou worden verheven, als in minder-minder-minder, dan vindt men daar wat van in het strafrecht. En zo blijft de overheid net binnen de aangeharkte perkjes.
Wanneer Pols dus zegt dat deze overheid totaal de weg kwijt is, dan kunnen we dat slechts beamen. We behoeden ons ervoor om de litanie hier te herhalen.
Voorts willen nog even aandacht besteden aan het mooi voorbeeld van Stadermann: Het kopen van de auto.
Uiteraard kan dat zonder handtekening. Wanneer de partijen met elkaar zijn, en een prijs overeenkomen dan wisselt het eigendom van de auto bij de levering van de prestatie (de auto) met de levering van de tegenprestatie door de wisseling van de prijs voor die auto in contanten, of zoals tegenwoordig vaak gebeurd, met een ‘instant payment’. Maar wat doe je na de koop van de auto? Of beter, wat MOET je doen voordat je er in mag en kan rijden, zonder van de weg te worden geplukt? Wij vinden dit een slecht voorbeeld van wat als ‘vrije handel’ aangemerkt kan worden.
Wanneer we elkaar een email sturen waarin we bevestigen dat we over een weer een overeenkomst hebben, denk hierbij aan het kopen via marktplaats, dan komt er technisch gezien geen handtekening aan te pas. Echter, uit beide voorbeelden blijkt wel dat in de pre-contractuele fase en in de contractuele fase er overeenstemming is en er een duidelijke, let nu op, wederzijdse wilsverklaring ten aanzien van die handelingen bestaat. Er is dan een contract, een over-een-komst.
Ja, er gebeurt wel eens wat. Maar technisch gezien vinden dit soort transacties vele honderden en duizenden malen per jaar plaats zonder enige consternatie. We gaan toch nog steeds naar de markt? Daar sluit je geen contract op papier. Daar is het: wat je ziet krijg je. Daar betaal je voor. En die twee bakkies aardbeien voor 5 Euro als laatste uur’s aanbieding, ja, dat wordt snel eten. Rijp zijn ze dan in elk geval wel.
Een merkwaardig argument komt dan van Stadermann die zegt: “Een handtekening is niet altijd nodig. We vinden dit maar een gevaarlijk argument in de zin van een glijdende schaal, of slippery slope. Voor je het weet zie je nergens meer een handtekening.”
Vooral en zeer belangrijk in deze tijd van digitalisatie, moet een digitale handtekening of beter gezegd: elektronische handtekening ook kunnen, toch? Feit is dat zaken doen met elkaar gebaseerd is op elkaar kennen en wederzijds vertrouwen. Een gezichtloze overheid is niet te vertrouwen en kan niet worden vertrouwd, ondanks de zogenaamde waarborgen die met mitsen en maren omgeven zijn. Een digitale handtekening moet juridisch verifieerbaar zijn. Dat staat in de wet. Als je daar vervolgens om vraagt, dan komt er nooit een antwoord. Waarom zou dat toch zijn?
De Pikmeer-arresten hebben dat vertrouwen ook geen goed gedaan. De afstand tussen politiek en de bevolking is sedert Balkenende alleen maar toegenomen. En de brisante uitspraken en daden van en onder leiding van de eerwaarde en hoog geleerde medicus inzake de menselijke immunologie Hugo de Jonge: “alleen met een vaccin komen we uit de crisis”, terwijl zijn collega-Pinoccio Rutte beweerde dat ze nog te weinig wisten van het ‘virus’, hebben dat vertrouwen alleen maar verder geërodeerd.
En binnen dat kader lezen we dan vervolgens over allerlei ambtenaren die sancties opleggen zonder machtiging en mandaat, terwijl ze niet eens meer weten waar ze in de rangorde van de administratieve machine behoren. Rolverwarring zorgt voor de ontkenning van verantwoordelijkheden, liegen, weglopen, dreigen en bedriegen. Een fraai beeld is het niet.
Terecht dus dat mensen eisen dat er een verantwoordelijke is voor hetgeen in rechte wordt afgedwongen. Maar nee, digitale handtekeningen of elektronische handtekeningen verscholen achter de nietszeggende naam: Customer service, klantcontact, team blablabla. Spreek ze aan op hun misdaad en ze worden prompt ziek, beklagen zich over lastig gevallen worden, het ontstaan van angstpsychosen, zwakke rug, enzovoorts. Het valt niet mee om een ambtenaar te zijn. Dat was het al niet toen wij nog op school zaten en we grappen maakten over de werkethos van de gemiddelde Ambtenaar. Uiteraard was dat een gekheid op een stokje, een karikatuur. Het systeem was toen al gespeend van medegevoel. Nu, is dat nog veel minder.
Tacitus, in zijn geschrift: Annalen van het keizerlijke Rome, merkt een speciale relatie op. Hij zegt: “Hoe corrupter de Staat, des temeer wetten zijn er.”
Hebben je meegeteld hoeveel wetten erbij zijn gekomen dan wel zijn vervangen sinds 2010? … ondanks de beloften van Rutte rond die periode, dat er minder wetten en regels zouden komen?
En het feit dat men zich verschuilt achter teams, niet eens de moeite doet om autorisatie aan te tonen en wegloopt voor zijn of haar verantwoordelijkheid, maakt dat elektronische handtekeningen absoluut niet geaccepteerd kunnen worden. De complexiteit van die materie, d.w.z. elektronische handtekening, met alle toegevoegde ellende van licenties door software leveranciers, maakt dat ieder weldenkend mens hard wegloopt van digitalisatie. Dus, ook dit is een wassen neus.
En ja, je kunt allerlei aanvragen online doen. Maar dan kun je ook slechts akkoord gaan met hun (algemene) voorwaarden zonder nuancering of onderhandeling en je geeft je eigen rechtmatige positie geheel prijs. Dan is één ding zeker; je bent dan beter af met een analoge aanvraag.[11]
Staan in je geboorterecht, namelijk die van de soeverein, is een ondankbaar standpunt van de zijde van de overheid. Ron Paul[12], de dokter die politicus werd, zei eens: “Do not steal, the government hates competition.” En het is goed om te horen dat én Stadermann en Pols zich hierin kunnen vinden.
Ja, we weten dat er velen zijn die sprookjes aanhangen en dingen doen die wellicht de weldenkendheid tarten. Het moet worden uitgeleefd. En met alleen waarschuwen kom je er niet. Want de waarschuwing betekent slechts: blijf op je plek, tenzij je alles wilt kwijtraken.
Wat we nodig hebben is een weg uit dit tranendal. De soevereiniteitsverklaring (SVK) is zo’n uitweg. Het is de basis waarop je soevereine claims kunnen worden gegrondvest en gehouden in samenwerking met PSG en de Post-Mechanieken. Het is geen quick fix. Je moet er net als jurist of advocaat worden, iets voor doen. Leren en accepteren doet wel eens een beetje pijn. Maar dat is het leven. Na regen komt zonneschijn.
Waarom een correct opgestelde soevereiniteitsverklaring aanschaffen?
Met de soevereiniteitsverklaring, gebaseerd op je mens zijn, claim je in je rechten standing te nemen. Je creëert daarmee een eigen Staat, waardoor je eigen lichaam en je nieuwe corporatienummer als handelsvaartuig gaan dienen, die jij bestuurt en beheerst i.p.v. de door de STAAT DER NEDERLANDEN opgedrongen publiek rechtelijke persona, die vals is, en daardoor direct nietig.
Met deze methode (of aanpak) creëer je de afdwingbare factoren die ervoor zorg dragen dat je zelf het morele recht in ere herstelt. In de Angelsaksische landen werkt dit al, wij hebben deze methode naar het Nederlandse systeem vertaalt en aangepast. Dat was nogal een klus, maar die is nu wel geklaard en dus te gebruiken om je eigen vrijheid (en meer) te claimen.
Op grond van dwaling en dwang (en nog een paar andere redenen), beroep je je op de nietigheid van de huidige verbintenis die de Staat der Nederlanden claimt met jou te hebben (door middel van de geboorteaangifte gecreëerd). Op termijn kun je dan je vorderingen en eigendommen van binnen het systeem meenemen naar je eigen -nieuw gecreëerde- jurisdictie. Verder detailleert de SVK welke regels nu van toepassing zijn.
Vragen zijn welkom. Vanwege de vele e-mails hopen we je binnen drie dagen te kunnen antwoorden.
contact[@]veiligenvrij.nl
Wil je meer weten over de soevereiniteitsverklaring, klik dan hier.
Voor zover. Het was ons weer een genoegen en we hopen je eens te ontmoeten.
Met soevereine groet!
: Ivar, Wilfred-Leonard &: Erik.
[1] verwijst naar “invidious”, een youtube-proxy voor youtube ter bescherming van je privacy.
[2] https://www.archives.gov/founding-docs/declaration-transcript.
[3] https://nl.wikipedia.org/wiki/Rechtspositivisme (zei iemand: ‘slechts filosofie’?)
[4] Zie het boek: The Entitlement to Rule van de hand van Stephen Baca y Kerr.
[5] https://invidious.slipfox.xyz/watch?v=j3uGv7MCIRY
[6] Lijf = leven; Lichaam = Leichnahm = stoffelijk overschot = lijk = dood.
[7] https://www.vandale.nl/gratis-woordenboek/nederlands/betekenis/persoon
[8] https://yewtu.be/playlist?list=OLAK5uy_nVrjWQJmbCwPk4l9KSh3t-zh46M7hs9tU
[9] zie bijvoorbeeld de blog serie op deze website: weekboek van de postmeester
[10] https://veiligenvrij.nl/2022/02/03/cestui-que-vie-en-het-geboortetrust/
[11] Lees de licentie en gebruiksvoorwaarden van elke elektronische aanvraag/dienst inclusief die van het bedrijfssysteem. Vergelijk Windows licentie met GNU/GPL of die van UNIX/FREEBSD.
[12] https://invidious.baczek.me/watch?v=ViHYWqFC6hw
