: Beladen met Schulden:
5 : MINUTEN-LEES-TIJD.Op 4 Mei wordt door de Bataafse Gemeenschap alle voorgaande schulden genationaliseerd. Dit betekende dat de bevolking de schulden accepteerde en er voor hechte. Deze nationalisatie is sedertdien een steen des aanstoots, en veroorzaakt veel lijden. De werkelijke schuldveroorzakers bleven en blijven buiten schot. In plaats van vrijheid wordt men schuld-slaaf.
Het doel was, volgens artikel 206 en 207 van de staatsordening, ten snelste een einde te maken aan die schulden en de contracten daartoe openbaar te verbranden. Vermoedelijk bestond de totale schuld uit 500 miljoen gulden.
De intentie en de praktijk verschilden nogal. In 1805 was die staatsschuld, ondanks de hoge belastingen en een kleine bevolking, opgelopen tot 1100 miljoen, meer dan verdubbeld! En in 1816 was de schuld 1.8 miljard.
De Franse periode, met al haar oorlogen, die steeds maar meer geld vroegen, zogen dit land volledig leeg.
Dr. W.C.A. Baron van Vredenburch schreef dit ten aanzien van de periode van de verbaning van Napoleon naar Elba:1
Zoo ‘desolaat’ was de Nederlandsche boedel, toen de Souvereine Vorst dien in November 1813 overnam; evenwel, om dien, bij de wet van 14 Mei 1814 Stbl. no. 58, afdoende te beredderen. Dit was althans de bedoeling; zooals nader zal blijken, luidde deze wet integendeel een tijdperk in van groote financieele moeilijkheden.
Men wenschte in de eerste plaats tegemoet te komen aan de tierceering en, omdat het onmogelijk was van de geheele nominale schuld rente te betalen, werd er op gevonden om in een tijdsverloop van een drietal eeuwen tot de aanvaarding van den vollen schuldenlast met zijne gevolgen te komen
Een drietal eeuwen? 300 jaar? Uit het verdere verband blijkt, dat het onmogelijk was gedurende 300 jaar de schuld af te lossen, en dat dus de staat van bankroet, 300 jaar zou moeten duren.
Dus enerzijds hebben we de situatie dat de schulden zijn overgenomen door een 3e partij die zich op grond van internationale verdragen ( Vrede van Wenen) zich aan ons opdringt, onder het mom, zoals blijkt uit de 1e en 2e proclamatie, om onze soevereiniteit en vrijheid te bewaren, en dus een grondwet erdoor drukt die hangt aan internationale verdragen ( denk geld/schuld-contracten), maar ook nog eens dat dit over een periode van 300 jaar een schuld-sanering zou moeten worden toegepast.
En naast het feit dat de invoering plaats vond op voorwaarden die nadelig waren voor de Nederlander, zoals bij de invoering van de Euro 10% van het B.B.P. is ingeleverd, bleek ook nog eens dat de commissie die zich bezig moest houden met de afwerking van de staatsschulden, dit in het geheim deed, en slechts met de Koning sprak.
De situatie verslechterde met het jaar, mede omdat de belastingen torenhoog waren.
Met andere woorden: in de 30 jaar sedert 1780, is Nederland uitgezogen, en heeft er een waarde overdracht plaatsgevonden die onze voorouders tot schuldslaven maakte.
In dit verband is het belangrijk op te merken dat in diezelfde periode er discussies gaande waren in de Verenigde Staten omtrent de duur en hoogte van staats-krediet.
Thomas Jefferson schreef het volgende:
“Sound principles will not justify our taxing the industry of our fellow citizens to accumulate treasure for wars to happen we know not when, and which might not perhaps happen but from the temptations offered by that treasure.”
En aan zijn vriend, Marquis de Lafayette in 1823:
“A rigid economy of the public contributions and absolute interdiction of all useless expenses will go far towards keeping the government honest and unoppressive.”
Ze hadden er een lesje staatsfinanciën en staatsbestuur van moeten leren. Kijken we in de miljoenen nota van 1822:
- 22 miljoen tot dekking van tekorten,
- 13 miljoen voor de voltooiing van grote land- en waterwegen,
- 8 miljoen voor de bevestiging en bewapening der zuidelijke grens,
- 4 miljoen voor oorlogsschepen en
- 3 miljoen voor een paleis van den Prins van Oranje te Brussel.
Want immers, die 8 miljoen waren nodig om uitvoering te geven aan internationale verdragen want het Koninkrijk der Nederlanden was een bufferstaat, en moest een verdedigingslijn onderhouden, en uiteraard moest Meneer de Koning er warmpjes bij zitten met op de staatse kosten verbouwd buiten verblijf te Brussel.
In plaats van de bevolking schuldenvrij te maken, werd er alles aan gedaan om schulden in tact te laten en ze buiten alle proporties te maken. En zo is te herkennen dat goede bedoelingen worden ondergraven door de praktijk van alle dag.
Om even terug te komen op Thomas Jefferson: Aan het einde van zijn presidentschap stond de federale schuld op 54 miljoen. Hij was ervan overtuigd dat zijn opvolger, Madison, het zou lukken om de U.S.A. schulden vrij te maken.
Echter, de oorlog van 1812 gooide roet in het eten. The name of the game: “SCHULD-SLAAF” werd in vol ornaat gespeeld via de City of London. De schuld na deze oorlog in 1815 bedroeg 127 miljoen. En de UK? Bankroet.
By Veilig & Vrij
